Ik kom uit een meeting (van een uur) met Peter-Jan, en Paul. Ik moet huilen.

Ik heb mijn best gedaan om zo persoonlijk mogelijk het gesprek in te steken, en heart-felt over te komen over mijn rol binnen MW en het proces. Ik zou graag meer vertrouwen hebben in, ofwel de code, ofwel het proces, ofwel de developers bij Wv. Ik heb gezegd dat het voelt als een technology push, maar dat ik liever zelf nog meer betrokken wil zijn het overwegend omarmen van hun expertise en code. Ik heb gezegd dat ik een ei kwijtmoet, wat betreft bepaalde architecturelekeuzes, en dat het ook precies mijn functie is binnen MW om deze te maken en bewaken.

Mijn vorige (en eerste) gesprek met Paul was heel fijn, hij gaf me het gevoel dat mijn zorgen ertoe doen, en dat ik deze in het proces mee mag laten wegen. Dat Wv zich zeker nog wat kwetsbaarder mag opstellen dan dat ze dat nu doen.

In dit gesprek was Paul nog altijd een fijne toevoeging, maar ik voelde me minder gehoord. Logisch, want Paul moet in dit gesprek tussen ons tweeën schipperen, waar we vorige keer met zijn tweeën waren. Peter-Jan was hetzelfde als altijd, en ik kan denk ik niet met hem samenwerken. Direct na het gesprek moet ik huilen, en, hoewel maar een reactionaire gedachte, bedenk ik me dat ik maar bij MW weg moet gaan als mijn verdere tijd bij MW hetzelfde aan blijft voelen als dit gesprek.

Maar het vervelendste is nog wel dat, na het gesprek, ik ga twijfelen aan mijn mezelf. Ben ik de gekke? Sta ik er zelf zo stug en onwerkbaar in, dat het hele probleem aan mij ligt? Kan ik zo slecht samenwerken? Maar ook: als ik ontslag neem, is het dan voor iedereen duidelijk dat dit zo is? Ben ik dan een "good riddance"?

Ik word gewoon erg snel nerveus, bijvoorbeeld van:

• een mail die formeel/afstandelijk is
  • ook als die mail tussen collega's is, en slechts indirect tot mij betrekt
• (bij dat vak filosofie) een essay-opdracht voorblad met uitgebreide formele regels en criteria
• als iemand iets van me wilt en ik niet precies weet hoe dat te doen
• als ik weinig confirmatie van iemand krijg dat ze het leuk vinden om met mij de tijd door te brengen
• als ik zie dat iemand iets kan, wat ik ook graag wil kunnen, en besef dat ik dat niet of nooit ga kunnen

Julia opperde gisteren om samen bij Little Saigon iets te gaan eten, en daarna gingen we een stuk wandelen, en aan het eind nog ergens 1 biertje drinken. Er zit nu niet meer de vaart in ons weer tot elkaar groeien, zoals ik dat nu 9+ maanden geleden erg ervoer.
Toen tobte ik heel erg over wat ik moest doen, of ik nog van haar hield (of ooit enz.), en wilde ik het mijn beste moeite geven, of zou dat juist de domste keuze zijn, die haar pijn zou doen. (Zou ik haar wederom opzadelen met mijn problemen en dysfunctie, en dat ik niet weet wat ik wil, of ik van haar houd, etc.)
Na een paar keer zien verwoordde ik voor mezelf, en tegenover Daan, dat ik, ja, graag Julia terug zou willen. Het was mss de domste fout van mijn leven. Kreeg ik de vraag of we vrienden of minder zouden worden, of ik zou moeten committen aan altijd samenzijn, kinderen krijgen, zou ik dat tweede sowieso kiezen. (Ik herinner me deze houding nu natuurlijk minder, en vooral dat ik daar toen van ovvertuigd was.)
Ik bedacht me dat, waar ik bang voor was, rejection was. Oneigenlijk, besloot ik dat dat geen juiste reden was, en bracht het lef op om haar uit te vragen op een date. (Ik had een nieuw gerecht geleerd, zou dat graag voor haar koken.) Hierop reageerde ze een dag later zo concreet als maar kan "nee", en sindsdien heb ik het laten liggen. Drie mensen hebben me trouwens verteld dat ik er vrede mee moet sluiten, maar Maarten reageerde anders: hij wist dat ik eigenlijk validatie van mijn liefde voor Julia wilde en zei alleen dat het duidelijk was dat ik heel lang erg van haar heb gehouden. Sophie vertelde me dat ik trots mocht zijn dat ik de poging deed, maar dat ik er inderdaad vrede mee moest sluiten.

Die snelheid en moeilijke gevoelens zijn wat weggeëbt, en nu voel ik me vooral alsof ik het suboptimum omarm van een langzame vriendschap en onbeantwoorde liefde. Carlota was er niet van gediend dat Julia me laatste een trailer stuurde, waarop ik reageerde dat ik we erheen konden, wat Julia afketste uit verontwaardiging: het ging niet om erheen gaan, het was alleen de reference. Carlota zij dat ik "used" word.

Gisteren was het erg leuk, en in plaats van verdrietigjes naar huis gaan achteraf was ik een beetje extatisch. Want, niet alleen was het gewoon heel erg leuk om haar gezelschap te hebben zoals ook de vorige keren, maar het voelde alsof we ergens aan aan het werken waren. En misschien wel zo, dat het het beste, of alleen werkt, op deze langzame vriendschappelijke manier.
Er was empathie en bewondering. We luisterden goed naar elkaar, maar verlangen niet meer dan dat de ander kon bieden. (En dat voelde dus heel anders dan vroeger.)

Op de fiets naar huis voelde ik me heel volwassen, besefde ik dat dit is waar ik eigenlijk vroeger van droomde: ingewikkelde, maar ook hele lieve en emphatische connecties. Dingen die ik toen in mijn notities heb gezet:

• Wat is meer rewaring, met Julia? "Vechten voor weer samenzijn, of deze vriendschap?" -- want we groeien nog steeds (ook tot elkaar denk ik), mss nu zelfs harder
• Dingen die ik voel, vaker zeggen
  • (De bewondering die ik had voor bepaalde dingen die Julia gisteren zei, heb ik niet zo verwoord. Ik denk dat ze het wel heeft gemerkt, maar dat is going forward eigenlijk niet voldoende, en iets waar ik aan moet werken. Maar ik ben ook bang, voel dat ik moet oppassen, voor het uiten van "weirde", zweverige, of ongepaste reflecties.)
• Complimenten geven, vaker doen
• Over ADHD: accepteren dat mijn gedachten een brei zijn; vrede hebben met het feit dat het een "hot mess" is, in plaats van de analytische/kritische standaarden die ik zo hoog heb erop loslaten
• Moeilijkere dingen:
  • Validatiedrang
  • Weinig zelfvertrouwen

---

Ook herinnerde ik me vandaag, op het topic van onzekerheid en werk, dat ik de aanvang van vakantie in mijn jeugd (middelbare school) altijd heel spannend vond. In de vakantie ben je vrij van de structuur van school, waardoor het een grote test is van je sociale kunnen en verbintenis.
Ik zou heel bang voor de vakantie zijn, omdat het me forceerde te reflecteren op welke vrienden ik heb, en hoe we ons tot elkaar moeten verhouden in de vakantie. En eigenlijk heb ik dit nog steeds.
Ik ben bang voor het wegvallen van de structuur van werk. Ik weet niet heel goed (of denk niet te weten) hoe ik mijn sociale leven moet invullen. Ik plan weinig, word achteraf bang dat ik vergeten ben dat ik dingen had kunnen plannen.
Ik ben daar wel de laatste tijd kleine successen in aan het maken:

• Afgelopen weekend vroeg ik Lieke om een ijsje te gaan eten (een repeat-activity van ook een keer met Cyril erbij te hebben gedaan), en dat ging heel goed, en was erg belangrijk (we hebben veel besproken)
• Ik nodigde mijn zusje (Elsie) uit om langs te komen, en toen hebben we samen auto gereden en gegeten en gewandeld enz. 'S avonds simpel TV gekeken, wat eigen heel romantisch was, omdat dit eigenlijk een van de eerste keren is dat we onzer beiden preferences / comfort zones enz. moeten aftasten, en de uitkomst was Foute Vrienden 25 jaar kijken bij het avondeten.
• Ik plande met Cyril en Jonathan en Elsie een zaterdagje fietsen in de Veluwe. Met Cyril heb ik geen angsten, wij snappen elkaar's comfort zones en alles loopt prima (zij het niet altijd soepel). Maar met Jonathan en Elsie erbij, en alledrie zijn ze net als ik niet heel goed in hun voorkeuren duidelijk maken, vond ik het toch spannend. Maar het was het grootste success, ik nam lunch mee, we fietsten de Veluwe in, spreidden ergens een dekentje uit, en hebben daar uren gechilld.

Het stomme is dat het me altijd zo veel mentale moeite lijkt te kosten, en ik vraag me altijd vooraf erg af of iemand wel zin heeft om af te spreken, wat ze over onze relatie tot elkaar denken, hoe de organisatie moet lopen, etc.

---

Trouwens heb ik ook vorige week bij mijn ouders verteld over hoe ik wss ADHD heb, en dat was wel een belangrijk moment. Niet zozeer omdat het ADHD-hebben zo'n groot issue is, maar omdat er meer emoties (allemaal erg apathisch enz) bij zitten, en wat gevoelens jegens mijn ouders, en dus dat ik aals ik bij mijn ouders zit, ik altijd weer in zo'n rol schiet van het kleine onvolwassen kind zijn.
Wat ik volgens mij wil is validatie van mijn ouders, dat ze erkennen dat ik niet blij ben met sommige dingen. Zittend op de bank, small-talk over hoe het gaat, zit er dan een brok ik mijn keel, en ik barst bijna ik huilen uit. Heel pragmatisch en functioneel praat ik een tijdje, en vertel ik dus ook dat, trouwens, ik wss ADHD heb. En dat dat ook ss niet eens echt het punt is, maar ik wil wel heel graag respons.
Ietsje daarna ga ik, ongetogen, tranen. Mijn vader blijft stil, wat ik trouwens wel erg waardeer. (In plaats van dat hij de regie neemt en de ruimte wil vullen met hoe hij over dingen nadenkt.) Mijn moeder veltelt me eerst een tijdje belangrijke en fijne dingen: ze vindt me zo getalenteerd en slim en alles, en ziet dat ik het moeilijk heb, en dat doet haar pijn. Ze zou zo graag willen dat ik mezelf meer kan zijn, dat ik gelukkig ben. Dan glijdt ze af in apathie, zoals ik dat zelf ook doe, en wat ik heel vervelend vind om te zien, en wat ook niet helpt. Ze wijt alles aan hoe zij zich heeft gedragen in mijn jeugd, zij heeft het waarschijnlijk verpest.
Dit is het vervelende deel van het gesprek, het fijne deel van mijn begripvolle moeder en luisterende vader, is voorbij. Nu moet ik mama vertellen dat het sowieso niet alleen haar fout is, en stiekem wil ik mijn vader gaan zwartmaken, maar dat kan natuurlijk niet, dus, diplomatisch moet het een beetje aan elkaar geplakt worden.
Mijn vader loopt op een gegeven moment weg, en dan gaan mama en ik stekjes ruilen in de buurt. Dit wilde ze heel graag, en ik geef toe omdat het wss het handigst is. Op een gegeven moment vertelt ze me (in het topic "out of sight out of mind" van mijn moeder tov ons) hoe ze ons, niet zoals ik dacht alleen zou vergeten soms toen we uit huis gingen, ook juist expres met rust liet. Dit was een (totaal verkeerde) expliciet geleerde les uit haar leven geweest, blijkt.
Haar ouderlijk huis was natuurlijk helemaal niet gezellig, en toen zij uit huis ging hield contact met haar ouders eigenlijk volledig op. Zij ervoer dat, denk ik, zelf als een opluchting. Vrijheid, weg van wat thuis niet leuk was. Toen ze veel later in haar leven grandpa een keer belde en hem erom vroeg hoe dat was voor hem, of hij niet bang was voor zijn dochters, zei hij iets in de trant van: "ja het kost wat moeite, maar, je moet het gewoon loslaten". En dat heeft zij ook gedaan, lijkt het, expres, om ons de ruimte te geven, misschien, ook van haar angsten, dat ze ons daar niet mee zou opzadelen.

Dat zijn twee totaal verschillende dingen:

• Je moet mensen niet met je angsten opzadelen
• Je moet de relatie met iemand bouwen die je zelf wilt. Als je een bepaalde relatie wilt met je kinderen, moet je daaraan bouwen zoals je dat voor je ziet

Ik weet dat mijn moeder een betere relatie/band met ons, en met mij, wilt. En ze stelt ook soms dingen voor, zoals naar een film *kunnen gaan, e.d. En eigenlijk wil ik dat ook best, en ik wil het vooral ook voor mijn moeder, maar, ik wil niet zo lang met mijn moeder zijn, omdat het altijd zo pijnlijk en frustrerend is. Dat doet ons allebei pijn, en het kost mij altijd zoveel sociale moeite, en ik word daar verdrietig van. Mijn moeder heeft zoveel problemen niet goed opgepakt, en staat nog zo jong in haar schoenen wat dit betreft, en ik heb geen zin om al de frustratie en pijn die ik door ben gegaan nu telkens in haar te zien en, soort van, uit te leggen aan haar.

Mijn moeder belde me nog op, ik had net eerder zoals beloofd plannen gemaakt om met mijn ouders bij mijn zusje op bezoek te gaan, wat een van de komende avonden nog moet gebeuren, omm het lied voor mijn andere zusje haar bruiloft in te studeren.
Ze wilde me ook nog even vertellen dat, als ik mijn teruggestuurde US tax forms meenam, zij 'm op de post kon doen.
(Want, US taxes, een heel ding, verplicht, altijd te laat, wel of niet heel belangrijk vanwege audits en verscherpte controles sinds een aantal jaren, en de corona stimulus check, etc.)
Maar het frustreert me altijd dat mijn moeder me er altijd aan blijft herinneren.
Ik ben er altijd te laat mee, laat he na het op tijd, of uberhaupt, te doen. En als mama er hoogte van krijgt gaat ze zich er heel erg mee bemoeien.
En elke zoveel tijd wordt het net te vervelend en moet ik haar weer vertellen er mee te stoppen, maar deze keer was ik een beetje boos geworden zoals ik dus eigenlijk niet meer met mijn ouders doe sinds mijn middelbare schooltijd (en sporadisch een paar keren daarna met mijn vader).
Ik gebruik het woord "fucking" 1 keer, en daarna giet ik allemaal in een betere vorm.
Ik besed dat ik haar eigenlijk hetzelfde vertel dat als dat Julia mij een paar keer vertelde in zo'n situatie: dat het niet eerlijk is, dat zij mij opzaldelt met haar angsten.
Ja, ze heeft inhoudelijk gelijk, en ja, ze heeft het recht mij te vertellen dat ik mijn US taxes nog moet doen enz., maar het feit dat ze er zo mee begaan is, en het maandenlang altijd een item is als we elkaar spreken, dat ze me vertelt dat ze ervan wakker ligt, en alle andere associaties en ideeen die ze erbij heeft, dat is eerder mij opzadelen met haar angsten, dan mij helpen.
Dus ik vertel haar dat ik dat niet fijn vind.
En ik vertel haar dat, als ze er van wakker ligt, ze dat ook met iemand anders kan uitpraten. Bel Jolien of, of Gabrielle, of zoek professionele hulp, als papa je niet kan helpen met je angsten.

Dit is de eerste keer dat ik zo 'frank' met haar ben geweest, en ik moest nadien ook een beetje huilen, maar niet zo veel of erg.
We hadden afgelopen zaterdag al een volle dag samen besteed, vergelijkbare topics besproken, dus, al met al was het OK.
We hingen niet fijn op, en ze zal slecht slapen en piekeren, maar deels valt het wel mee, en deels denk ik dat ze er ook best een tijdje over mag nadenken.
Ik denk dat dit angsten opzadelen een groot ding is geweest in mijn jeugd, Julia moest mij flink helpen hetzelfde niet met haar te doen (wat ik daardoor slechts minder ben gaan doen, niet echt volledig kon stoppen), en nu zit ik nog altijd met een hoop angsten.
Dus ja :|

Ik ga op slot als ik dingen moet organiseren, en niet precies weet hoe.
Of, ik ga op slot als ik hulp moet vragen, maar niet weet hoe, en het voelt alsof het al te laat is.
In dit geval moet ik mijn zusjes' bachelorparty organiseren.
De lat ligt niet heel hoog, we moeten gewoon een leuke middag en/of avond hebben.

Ongeveer een maand geleden, nam ik de eerste stappen, wat leidde tot een groepje genodigden, een datum, en een whatsapp groep, en dat voelde eigenlijk al best als een overwinning.
(Maar Rein moeest we wel eerst vertellen, eigenlijk vrij concreet uitspellen, dat ik dit eerst moest regelen, en dat het daarna allemaal wel los zou lopen.)

Daarna is er een keer een videocall geweest met, volgens mij, alle 8 genodigden.
Ik had in principe aan iedereen gevraagd of ze wel of niet in een whatsappgroep wilden, maar had niet echt door dat dat organisatorische pressure zou leggen.
Dat werd wel duidelijk in de videocall. Die verliep, naar mijn gevoel in ieder geval, wat vervelend: eerst werder meer en meer ideeen aangedragen, totdat iedereen een beetje uitgeput raakte van de hoeveelheid ideeeen en de afwegigheid van beslissingskracht.
Carli was de eerste die dit verwoorde, door iets gestresst aan te geven dat ze mss liever niet mee wilde organiseren/bedenken, maar bv. wel taakjes zou kunnen uitvoeren.
Ik vind het suf, omdat ik super goed weet hoe dit voelt. Deze dynamiek vind ik super stressvol, en is voor mij altijd een groot issue geweest bij stedentrips, Julia en mijn eerst trips samen, en hoe het ging bij de paar kleine commissies/studentenverenigingen waar ik bij zat in de uni.
De dynamiek van het met een te grote groep, zonder duidelijke structuur, organiseren van een event.
Niet iedereen voelt dit zo, maar ik word er gestresst van.
Over de jaren ben ik heel (heel) veel beter geworden in zulke situatie's navigeren, maar vooral wat betreft het temperen van mijn anxiety, niet het kunnen oplossen of sturen van de situatie.

Nu zijn we nog maar twee weken (of eigenlijk maar anderhalf) van de dag, en er is op de hoofdactiviteit na, die een van Heleen's vriendinnen op zich neemt, eigenlijk verder niks georganiseerd.
(De locatie, op de activiteit na het belangrijkste item, is half half georganiseerd, maar komt (gelukkig) wss wel goed. (Er zijn twee leads, 1 onzeker, 1 vrijwel zeker.))
Omdat ik de call uitkwam met een sterk gevoel dat de rest v/d organisatie gericht gedelegeerd moest gaan worden, wat ik dan zou gaan doen (I guess), en wss in individuele telefoontjes met de geinteresseerden, lag de bal in die zin wer bij mij.
(En kon het dus niet in whatsapp gelegd worden.)
En omdat ik niet goed wist hoe precies verder te gaan (omdat er hier en daar wat onduidelijkheden waren over de dagplanning), en omdat ik zo veel kleine items in mjin hoofd had zitten de afgelopen tijd, heb ik het gewoon laten liggen, super onhandig.

Nu is er weer wat interactie in de app, en ik voel me geroepen om hulp te vragen, verontschuldigen voor mijn absentie.
En ik vind het heel erg moeilijk om dit te verwoorden. Ik ben de zin met "[..] Het moet ook gezegd worden dat ik het organiseren niet super fantastisch het opgepakt," en wil vervolgens vragen om hulp.
Maar ik zit vast, want, (1) ik had dit al veel eerder moeten doen, en (2) ik weet eigenlijk nog altijd niet het antwoord op de latente vraag die mij op slot zette: hoe moet ik het dan delegeren?
Het voelt als een catch-22, zoals ik dat altijd heb: ik wil hulp bij de organisatie, maar om dat te doen moet ik een structuur van delegatie hebben die werkt, maar die weet ik niet, maar daar heb ik hulp bij nodig.
(Het werkt, bewezen in zekere zin, niet, als ik telkens met iedereen afzonderlijk bel, want dan moet ik het eigenlijk tillen/dirigeren. Maar een whatsappgroep leidde ook tot niks, omdat teveel mensen tot dysfuntie leidde.)
Ik moet hier heel hard over nadenken, en prik vervolgens door de impasse heen met een bericht dat vertelt waarmee ik worstel maar nog geen oplossing bevat ... ik weet dat dat toch beter is dan geen bericht in de eerste plaats.
"...mss had ik toch beter aan moeten geven waar ik hulp bij kan gebruiken. Maar dan mss hierbij :) Suzan, zullen wij morgen bellen over eten enz? En Djoeke ... ..."

Het duurt me letterlijk nog een minuut of twee voordat ik een daadwerkelijke oplossing bedenk, al is die nog altijd heel suf (en ook painfully obvious): ik moet per onderdeel een whatsapp-groepje maken met de paar mensen die mee willen helpen.
Ik stel dit idee tentatief voor, en durf eigenlijk pas de twee groepen aan te maken als Yvonne het idee prijst.

• Ik zit zo veel in mijn hoofd, en maak van een ogenschijnlijk simpel probleem zo iets moeilijks. Het gevoel is telkens zo gewichtig, en ik blaas het heel veel inhoudelijke gevoelsmatige negatieve waarde in
• Ik voel me zo rot en incompetent en slecht omdat het patroon zo evident telkens voorkomt in mijn leven en ik er niet verder mee kom.
• Oplossingen, inhoudelijk of qua dyaniem, liggen in hele concrete stapjes, die ik pas na jaren ontdek na er jaren mee te hebben geworsteld
• Ik heb heel veel hele slechte ervaringen gehad, simpelweg omdat ik kleine dingen zoals dit niet kon, die gewoon totaaal vermijdelijk/onnodig waren
• Het is een wonder dat Julia een paar jaar lang een aantal grote zenuwinzinkingen van deze vorm meemaakte, maar ons samen er doorheen trok, en bij me bleef
• Ik heb het idee dat de demarcatie van mijn relatie met Julia ook mss wel hierdoor bepaald is

Dit stukje is niet compleet als ik er niet bijvertel dat familievakanties in mijn jeugd ook altijd door dit fenomeen werden beinvloed/bepaald.
Mijn ouders zouden op cruciale momenten, na langen sluimering/opbouw, op elke vakantie die ik me kan herinneren, in ruzie uitbreken, over wat in essentie organisatieproblemen waren.
Zouden we naar het strand gaan, of naar de stad, of bij mijn oom op bezoek, of gaan raften, of ...
Het is moeilijk om heel simpel uit te leggen waarom ik deze vraag telkens zo stressvol vond.

Het leek er om te gaan of iets uberhaupt de moeite waard was. Overal zat een enorm waardeoordeel in. Vooral van mijn vader, maar ook van mijn moeder.
Die camping is zo belachelijk ondraaglijk, daar zouden we echt nooit naartoe. Niet volledig uitgesproken, maar heel duidelijk te voelen.
Het is misschien een van de grootste verademingen geweest van mijn leven, toen Julia en ik bij een roadtrip door Duitsland, later in onze relatie, kampeerden bij een heel er volksduits campinkje, en bij het restaurant/cafeetje bradwurst en schnitzel gingen eten, bier dronken, en verder niks deden.
Dat ik door die laag van contempt van mijn ouders wist te prikken, meeging met de flow, en simpelweg genoot.
De afgelopen (4 ofzo) jaren zijn misschien zelfs te bestempelen als een persoonlijk project in het doen van alle dingen die ik impliciet als raar/ondinair had bestempeld, maar die vooral het effect op mij hadden van eng/vreemd aanvoelen.
Met Cyril is het project om alle McDrive's in Gelderland te hebben gezien.
Met Jeroen pak ik terrasjes, ongeacht of ik ze een geweldige sfeer vind uitstralen.
Toen ik afgelopen week met Barbara op (geweldige) dat was, en ze heel graag hartige pannenkoek wilde eten maar alle pannenkoekenplekjes/-boten dicht waren, gingen we op leidseplein pannenkoeken eten.
Met Julia in onze latere vakanties, bewoog ik me ook buiten mijn bekende confortzone, maar begonnen de vakanties veel leuker te worden. De eerdergenoemde duitse camping, maar ook ons Zweedse "half natuurkamperen", en onze mini uitje naar Leiden die veel beter verliep van onze vroege Antwerpes trip.
Ik laat me zo uit het veld slaan als ik de sfeer van een situatie niet begrijp, en dan uit een soort instinct uit mijn jeugd, anxiety krijg.
Maar als ik 1 of 2 vuistregeltjes heb, en me ontspan, kan ik een onduidelijke situatie met een onduidelijke sfeer prima navigeren.
Jeroen heeft me de vuistregel geleerd dat je contact moet zoeken met de mensen om je heen, hoe weird of ongemakkelijk dat ook is.
Een klein beetje communicatieve ongemak met de bediening, door bijvoorbeeld een persoonlijke vraag te stellen of een heel domme menu-vraag, werpt jou en de ander in een spontane gedeelde sociale ervaring.
Vanaf dat punt/moment, is er vaak veel meer mogelijk. Je zit nu samen in die boot, en het is leuk om te zien hoe je er samen iets van moet maken, off-script.
De sfeer van de sociale interactie neemt de plaats in van de sfeer van de plaats.

Er was een keer op zo'n familievakantie dat we in de auto zaten, op een urenlange reis van de ene naar de andere plek.
Een daguitje ergens naartoe.
Ergens tijdens de rit kwamen we dicht in de buurt van een soort water-pretpark, zo bleek, en natuurlijk wilden wij kinderen daar dolgraag heen.
Ik kan me niet herinneren of we dat volmondig verklaarden of slechts hesitantly aangaven.
Mijn ouders overwogen het, en het dilemma was duidelijk te voelen in de lucht.
We zijn zelfs vrijwel helemaal tot de poort van het waterpark gereden, voordat ze toch besloten het toch niet te doen, en we reden weer door.
Hoe vervelend ik die situatie vond heb ik heel lang onthouden, maar vind ik inmiddels (gelukkig) lastig om precies voor de geest te halen.
Dat we uiteindelijk niet naar het pretpark zijn geweest was slecht een tijdje balen.
De spanning tussen mijn ouders op dat moment van het bepalen wat we zouden gaan doen, hun onvermogen om daar bovenuit te stijgen, is me heel erg lang bijgebleven, en is denk ik dezelfde spanning die ik vervolgens altijd bij me heb gedragen.

Mijn vader vind het heel belangrijk om als familie iets voor te dragen op Heleen's bruiloft. Ik vind het heel moeilijk om hier mee enthousiast over te worden, dus hij moet het erg trekken (in zijn algemeenheid zit ik met wat tegenzin in het hele trouwen-gebeuren). Met minimale instemming van mij (aan de keukentafel in Wageningen), is het nu geworden: een meezing-lied, dat we deels ook kunnen voordragen/begeleiden met piano, contrabas, gitaar. Vandaag zou hij langskomen om er samen aan te werken. Mama kwam ook mee, en deed haar eigen ding in de stad (een hoed kopen, tegen de zon, nu dat ze herstellende is van een chirurgische ingreep tegen een goedaardig stukje kanker bij haar neus).

Ik ben moe, heb ook gewoon slecht geslapen de afgelopen dagen, en vind het zoals altijd, heel moeilijk om leuk & constructief bezig te gaan. Eigenlijk gradraag ik me een beetje etterlijk, als een niet-geinteresseerde tiener. Dit gebeurt altijd als ik met mijn ouders ben, ik vind het ook gewoon niet zo leuk om bij mijn ouders te zijn, voor een groot deel ook vanwege deze rare dynamiek. Ik kan er natuurlijk zelf verandering in brengen, en het voelt dus ook een beetje alsof ik me aanstel, ik gedraag me kinderachtig. Doe volwassen, sla een andere toon aan. Als ik met anderen ben ben ik helemaal niet zo. (Ik vraag me ook af wat voor beeld mijn ouders hebben bij mijn samenzijn met anderen, dat zal vast heel vreemd zijn, en helemaal niet kloppen.) Maar er is iets aan mijn ouders dat alle energie uit mij zuigt, ik heb helemaal geen zin in de situatie. Terwijl mijn vader aan de tekst zit te werken (en mij probeert erbij te betrekken), overdenk ik de dynamiek, en gaan een paar theorieën door mijn hoofd. Waarom laat ik me niet meegaan in de situatie? Zelf als mijn vader op de piano speelt, of een stuk zingt (en ik zing heel af en toe een stukje ook mee), en ik voel de schoonheid van de situatie, ben ik geneigd om mee te doen maar dat doe ik toch niet. Misschien ben ik nog boos op hem, of accurater gezegd, ik kan hem niet vertrouwen. Ik wil me niet overgeven, omdat me teveel pijnlijke herinneringen bijblijven van ruzies met hem. Ik vermijd tenslotte (in zijn algemeenheid) ook heel veel gesprekken met hem, of, zeg, snijd een hoop topics niet aan die veel te veel moeite en omgemak zouden kosten. Ik voel me slecht. (Het speelt ook mee dat we, inhoudelijk, leuke en tekenende dingen over Heleen (en ook wat over Herman) moeten zeggen. Ik heb er angst in dat wat we bedenken te plat, te inhoudsloos, zal zijn. Ik weet eigenlijk best weinig van mijn zusje, en al helemaal niet mooi verwoord in tekst om te zetten. De tekst zal meer over ons zeggen dan over Heleen, ze zou beter verdienen.) Een specifiek tekenend moment is als papa op mijn keyboard een stuk van Bach gaat spelen. Het is een stuk van hij al jaren en jaren speelt (en ook nog altijd niet heel goed), ik ken het door en door. Er is geen andere reden om het stuk te spelen, geen functie dient, anders dan (1) het kunnen vertellen dat het toch eigenlijk nog best aardig klinkt op het keyboard, al is het geen piano (iets wat een behoorlijk ding is voor hem), en (2) zich openstellen. En het stomme is, dat ik het een ontzettend mooi stuk vind. En misschien pijnlijk mooi met een bijsmaak, omdat hij het nog altijd niet echt mooi speelt, maar al die jaren blijft proberen, sinds hij mijn pianolessen bij mijn pianodocent overnam toen ik, zeg, 16 was, en vertikte te blijven pianospelen vanwege al onze ruzies erover. (Het kostte me destijds heel veel moeite en een emotionele instorting bij die docent om aan te geven dat ik wilde stoppen. Tegen papa had ik het al gezegd, en hij vertelde me (waagde me?) dat ik het zelf bij Tanja moest aangeven als ik dat echt wilde.) Ik voel de neiging om de contrabas te pakken om wat mee te spelen, stel me ni mijn hoofd al voor welke noten ik zou spelen, maar doe het niet.

Als mijn moeder terugkomt en bij ons aan de tafel komt zitten (ik geef haar een broodje zoals we die zelf al hadden gegeten enz), en mijn vader wat gaat vertellen en voorlezen wat we (vooral hij) heeft gemaakt, moet ik mijn huilen onderdrukken. Dit effect heeft mijn moeder vaak op me. En ze vraagt me of het goed met me gaat (en haar bijpassende wat verdrietige en verdrietig-makende stem), ik zeg dat ik vooral gewoon erg moe ben. (Wat ook in principe klopt.) Ook nu ze weg zijn en ik aan dit stuk schrijf, bevind ik me in zo'n rare toestand van "upset zijn", maar niet perse moeten huilen. Maar met een verdrietige zin of een verdrietig lied, traan ik. Ik kan me er niet zo goed aan overgeven omdat mijn huisgenootje er is en we eten moeten plannen, maar als ze er niet was had ik dat verdrietige lied aangezet om er in te duiken (zelfmedelijden), zodat ik er aan de andere kant weer uit kan komen (uitgeput maar ook uitgerust). Het gebeurt me op deze manier niet zo vaak meer, maar ik herinner me hoe ik vroeger telkens in een loop van zelfmedelijden terecht zou komen. In dit patroon, voel ik me slecht, en overdenk ik dingen die telkens terugkomen bij gedachtes uit zelfmedelijden, in een spiraal van telkens herhalende (meta-)gedachten die me in hun greep houden. Alsof alle andere gedachten en situaties die ik in mijn hoofd afspeel, alleen maar brandstof zijn voor die ene centrale gedachtegang "Waarom lukt het mij niet om uit mijn verdriet te klimmen? Waarom vind ik het allemaal zo moeilijk?" Aan het einde van mijn eerste wat serieuze relatie (met Karlijn, inmiddels 8 ofzo jaar geleden) voelde ik me telkens zo. Toen we het uitmaakten had ik een emotionele instorting van zeg een kwartier of meer, van precies deze (volledig egocentrische) smaak, voordat we pragmatisch verder konden praten.

Facts. Slaaptekort was vandaag een factor, maar eten niet. Sterker, ik nam momenten om eten te pakken en aan te bieden etc.

Ik was de afgelopen dagen een beetje aan het appen met een meisje van een dating-app, Bárbara. Soms neem ik een match serieus, maar bij deze had ik geen verwachtingen, en deed ik niet veel moeite. Gek genoeg was zij helemaal prima met, en zelf ook vrij sporadisch in haar ge-app, en na een paar dagen slechts een bericht of twee per dag was het plan gevormd om ergens wijn te doen, of daarna een wandeling te maken. En hoewel ze maar 10 dagen in totaal in Amsterdam in en dan terug naar Porto gaat, verzetten we telkens onze date een dag. Normaliter ga ik er dus niet echt zo mee om, ben ik erg enthousiast over een date, of komt het er toch niet van --- maar dus deze keer, vanwege hoe ik in mijn vel zit ofzo, nam ik er niet echt de moeite voor, voor een groot deel om dat ik niet zo'n zin had in de organisatie. En dat is waar het vaak om gaat, de organisatie vind ik wat stressvol. Over de dagen ben ik ons ge-app wel telkens leuker gaan vinden, niet perse de inhoud, maar de vorm, en vandaag stelden we het dus nog eens uit, naar morgen, maar nodigde ze me zelfs uit om mee naar de film te gaan, waarvoor ze toch al kaartjes had (voor meerdere films, gerelateerd ook aan haar phd / verblijf hier). Dit gebeurde een beetje tijdens avondeten koken, en omdat ik toch al aan het multi-tasken was, stond ik er een stuk soepeler in, maar nu na mijn verdere plannen van de avond, terwijl ik een kaartje aan het kopen ben voor morgen, loop ik vast. Ten eerste vergat ik dat ik een sollicatiegesprek heb op werk, waardoor de eerste film, mijn voorkeur, sowieso afvalt. Ik zou de sollicitatie kunnen verplaatsen (wat volgens mij toch niet hoort), maar dan is er nog de stoelkeuze in het registratieproces: we zouden dus toch niet eens naast elkaar kunnen zitten, of dat zou iig nog wat communiceren kosten (wat nu niet kan, het is 24:00 en zij is niet aanwezig). De andere film is uitverkocht. Ik word altijd vooraf, tijdens het plannen of daarvoor, gestresst om dit soort organisatie. En gek genoeg heb ik dat dus deze keer een beetje opzij gelaten, maar als het er toch toe komt, faalt het en heb ik er een vervelend gevoel om. Maar ook eerder al, het feit dat de twee films om 16:30, resp. 20:15 spelen, en dat te rijmen met hoe we de date dan zouden organiseren qua timing, vond ik al latent wat stressvol. Ik probeer me voor te stellen hoe het in zijn werk zou gaan, stel ik zou met haar naar de 16:30 film gaan. Dan is er achteraf tijd om elkaar te leren kennen, maar het ook de tijd om iets te gaan eten. Dat kan ik manouvreren, besluit ik, plus, het is een interessante test om te kijken of we dat samen kunnen manouvreren, tenslotte heeft zij daar de helft een aandeel in. (Ik moet mezelf altijd herinneren dat de ander een even groot aandeel als mij heeft in in een situatie manouvreren. Ik hoef niet zelf de hele verantwoordelijkheid te nemen, ik hoef de regie niet te waarborgen, gezamenlijk struikelen en twijfelen is OK en schattig -- en als het dat niet is, dan is de ander ook gewoon niet iemand met wie ik plezierig dit samen kan doen, en dat is ook OK.) Maar dan is er de tweede film, 20:15, wat doen we daarmee? Besluit ik op dat moment ook daarnaar mee toe te gaan, of besluit zij om dat moment dat ze er toch niet meer heen hoeft, dat het leuker is om samen de avond te beleven zonder de film? Mijn hoofd kan pas rusten als ik een voorstelling heb van de situatie. Misschien is dit mijn probleem: ik probeer, of faal, of stress, om voor te stellen, terwijl ik het dus zou moeden vermijden.

• Reason evolved for communication, not for finding truth
• Confirmation bias at least halves the cognitive load to be spent

Julia
Sophie en carlota hebben al eten besteld
Ik durf niet, heb geen energie, om aan Miriam te vragen of ze samen wil koken/eten
Ik ben emotioneel kwetsbaar, en hoopte met carlota onze bekende rituelen te kunnen doen, als een manier om het niet direct te hoeven confronteren, of het mss met haar te bespreken. Maar nu is het iets wat ik zelf moet doen, in een sociaal ongemakkelijke thuis/eet-situatie
Ik was liever met Julia gebleven, met haar naar huis gegaan
Ik ben bang om na te denken over wat ik wil, en wat ik moet doen, en hoe Julia er over voelt
Ik ben bang om een stap te doen, omdat dat spannend is, en omdat ik bang ben voor haar judgement
Ik ben bang dat ze niks meer met mij wilt, of, mss erger, dat ze besluit dat het onverstandig is, en mij zou afwijzen uit zelfbescherming
Ik ben bang om, zoals vanouds, de vraag te moeten confronteren of ik van Julia houd
Ik wil met Julia zijn, omdat ik met zo vertrouwd bij haar voel, en ze zo leuk is
Ze heeft een sterk karakter, en ik vind het leuk om, een beetje, in haar hoofd te kruipen en haar fixaties te zien
Ik vind het leuk, spannend, hoe volwassen en sociaal doorgrondend (?) of vlijmscherp ze kan zijn
Ik vertel mezelf de laatste tijd telkens dat, als ik zou worden geconfronteerd met de vraag, ik inderdaad met haar zou willen trouwen, kindjes zou willen krijgen, ouders zou willen zijn
Ik ben vervolgens bang dat ik dit misschien alleen maar wil omdat ik met iemand wil kunnen settlen, en Julia dan de enige optie is oid, en moet dan denken aan hoe ik tegen mijn vader aan de telefoon, over een huiskeuze reflecteren, zei dat ik koos voor een bepaalde optie, omdat die goed was, en dus ook maar goed genoeg, en dat het stom zou zijn om de kans te laten liggen als die weg zou vallen bij verder willen zoeken---en dat hij toen zij dat dat wel vaker zo is in het leven, dat je op die manier kansen moet grijpen. Ik voelde in dat moment heel sterk dat ik graag dat advies eerder had gehad, dat ik het dan niet uit had laten gaan met Julia, dan we gewoon samen zouden zijn gebleven

Funny YouTube videos, where Americans in cars can't answer super simply questions: "if you're driving 80 miles pr hour, how long dos it take to drive 80 miles?". The girl just can't figure it out.

Wondering how this works, trying to imagine how someone is not able to answer this question, was weird but essentially easier than I thought. I know, and everyone else I think too, what it feels like to just not understand something for a while, even though it turns out to be super simple afterwards. The trick is that the truth/logicality of something is never "obvious" or "instantaneous". It always requires an active component, and specifically a learnt, acquired, memorised active trick, of thought.

Thought and association are constructed, and can be, and are, constructed differently. Consensus shapes common associations, and culture accommodates common thought processes. But let's not forget how specific these conditions are.