Good riddance

Ik kom uit een meeting (van een uur) met Peter-Jan, en Paul. Ik moet huilen.

Ik heb mijn best gedaan om zo persoonlijk mogelijk het gesprek in te steken, en heart-felt over te komen over mijn rol binnen MW en het proces. Ik zou graag meer vertrouwen hebben in, ofwel de code, ofwel het proces, ofwel de developers bij Wv. Ik heb gezegd dat het voelt als een technology push, maar dat ik liever zelf nog meer betrokken wil zijn het overwegend omarmen van hun expertise en code. Ik heb gezegd dat ik een ei kwijtmoet, wat betreft bepaalde architecturelekeuzes, en dat het ook precies mijn functie is binnen MW om deze te maken en bewaken.

Mijn vorige (en eerste) gesprek met Paul was heel fijn, hij gaf me het gevoel dat mijn zorgen ertoe doen, en dat ik deze in het proces mee mag laten wegen. Dat Wv zich zeker nog wat kwetsbaarder mag opstellen dan dat ze dat nu doen.

In dit gesprek was Paul nog altijd een fijne toevoeging, maar ik voelde me minder gehoord. Logisch, want Paul moet in dit gesprek tussen ons tweeën schipperen, waar we vorige keer met zijn tweeën waren. Peter-Jan was hetzelfde als altijd, en ik kan denk ik niet met hem samenwerken. Direct na het gesprek moet ik huilen, en, hoewel maar een reactionaire gedachte, bedenk ik me dat ik maar bij MW weg moet gaan als mijn verdere tijd bij MW hetzelfde aan blijft voelen als dit gesprek.

Maar het vervelendste is nog wel dat, na het gesprek, ik ga twijfelen aan mijn mezelf. Ben ik de gekke? Sta ik er zelf zo stug en onwerkbaar in, dat het hele probleem aan mij ligt? Kan ik zo slecht samenwerken? Maar ook: als ik ontslag neem, is het dan voor iedereen duidelijk dat dit zo is? Ben ik dan een "good riddance"?