Julia en vriendschappen

Julia opperde gisteren om samen bij Little Saigon iets te gaan eten, en daarna gingen we een stuk wandelen, en aan het eind nog ergens 1 biertje drinken. Er zit nu niet meer de vaart in ons weer tot elkaar groeien, zoals ik dat nu 9+ maanden geleden erg ervoer.
Toen tobte ik heel erg over wat ik moest doen, of ik nog van haar hield (of ooit enz.), en wilde ik het mijn beste moeite geven, of zou dat juist de domste keuze zijn, die haar pijn zou doen. (Zou ik haar wederom opzadelen met mijn problemen en dysfunctie, en dat ik niet weet wat ik wil, of ik van haar houd, etc.)
Na een paar keer zien verwoordde ik voor mezelf, en tegenover Daan, dat ik, ja, graag Julia terug zou willen. Het was mss de domste fout van mijn leven. Kreeg ik de vraag of we vrienden of minder zouden worden, of ik zou moeten committen aan altijd samenzijn, kinderen krijgen, zou ik dat tweede sowieso kiezen. (Ik herinner me deze houding nu natuurlijk minder, en vooral dat ik daar toen van ovvertuigd was.)
Ik bedacht me dat, waar ik bang voor was, rejection was. Oneigenlijk, besloot ik dat dat geen juiste reden was, en bracht het lef op om haar uit te vragen op een date. (Ik had een nieuw gerecht geleerd, zou dat graag voor haar koken.) Hierop reageerde ze een dag later zo concreet als maar kan "nee", en sindsdien heb ik het laten liggen. Drie mensen hebben me trouwens verteld dat ik er vrede mee moet sluiten, maar Maarten reageerde anders: hij wist dat ik eigenlijk validatie van mijn liefde voor Julia wilde en zei alleen dat het duidelijk was dat ik heel lang erg van haar heb gehouden. Sophie vertelde me dat ik trots mocht zijn dat ik de poging deed, maar dat ik er inderdaad vrede mee moest sluiten.

Die snelheid en moeilijke gevoelens zijn wat weggeëbt, en nu voel ik me vooral alsof ik het suboptimum omarm van een langzame vriendschap en onbeantwoorde liefde. Carlota was er niet van gediend dat Julia me laatste een trailer stuurde, waarop ik reageerde dat ik we erheen konden, wat Julia afketste uit verontwaardiging: het ging niet om erheen gaan, het was alleen de reference. Carlota zij dat ik "used" word.

Gisteren was het erg leuk, en in plaats van verdrietigjes naar huis gaan achteraf was ik een beetje extatisch. Want, niet alleen was het gewoon heel erg leuk om haar gezelschap te hebben zoals ook de vorige keren, maar het voelde alsof we ergens aan aan het werken waren. En misschien wel zo, dat het het beste, of alleen werkt, op deze langzame vriendschappelijke manier.
Er was empathie en bewondering. We luisterden goed naar elkaar, maar verlangen niet meer dan dat de ander kon bieden. (En dat voelde dus heel anders dan vroeger.)

Op de fiets naar huis voelde ik me heel volwassen, besefde ik dat dit is waar ik eigenlijk vroeger van droomde: ingewikkelde, maar ook hele lieve en emphatische connecties. Dingen die ik toen in mijn notities heb gezet:

Wat is meer rewaring, met Julia? "Vechten voor weer samenzijn, of deze vriendschap?" -- want we groeien nog steeds (ook tot elkaar denk ik), mss nu zelfs harder
Dingen die ik voel, vaker zeggen
- (De bewondering die ik had voor bepaalde dingen die Julia gisteren zei, heb ik niet zo verwoord. Ik denk dat ze het wel heeft gemerkt, maar dat is going forward eigenlijk niet voldoende, en iets waar ik aan moet werken. Maar ik ben ook bang, voel dat ik moet oppassen, voor het uiten van "weirde", zweverige, of ongepaste reflecties.)
Complimenten geven, vaker doen
Over ADHD: accepteren dat mijn gedachten een brei zijn; vrede hebben met het feit dat het een "hot mess" is, in plaats van de analytische/kritische standaarden die ik zo hoog heb erop loslaten
Moeilijkere dingen:
- Validatiedrang
- Weinig zelfvertrouwen

Ook herinnerde ik me vandaag, op het topic van onzekerheid en werk, dat ik de aanvang van vakantie in mijn jeugd (middelbare school) altijd heel spannend vond. In de vakantie ben je vrij van de structuur van school, waardoor het een grote test is van je sociale kunnen en verbintenis.
Ik zou heel bang voor de vakantie zijn, omdat het me forceerde te reflecteren op welke vrienden ik heb, en hoe we ons tot elkaar moeten verhouden in de vakantie. En eigenlijk heb ik dit nog steeds.
Ik ben bang voor het wegvallen van de structuur van werk. Ik weet niet heel goed (of denk niet te weten) hoe ik mijn sociale leven moet invullen. Ik plan weinig, word achteraf bang dat ik vergeten ben dat ik dingen had kunnen plannen.
Ik ben daar wel de laatste tijd kleine successen in aan het maken:

Afgelopen weekend vroeg ik Lieke om een ijsje te gaan eten (een repeat-activity van ook een keer met Cyril erbij te hebben gedaan), en dat ging heel goed, en was erg belangrijk (we hebben veel besproken)
Ik nodigde mijn zusje (Elsie) uit om langs te komen, en toen hebben we samen auto gereden en gegeten en gewandeld enz. 'S avonds simpel TV gekeken, wat eigen heel romantisch was, omdat dit eigenlijk een van de eerste keren is dat we onzer beiden preferences / comfort zones enz. moeten aftasten, en de uitkomst was Foute Vrienden 25 jaar kijken bij het avondeten.
Ik plande met Cyril en Jonathan en Elsie een zaterdagje fietsen in de Veluwe. Met Cyril heb ik geen angsten, wij snappen elkaar's comfort zones en alles loopt prima (zij het niet altijd soepel). Maar met Jonathan en Elsie erbij, en alledrie zijn ze net als ik niet heel goed in hun voorkeuren duidelijk maken, vond ik het toch spannend. Maar het was het grootste success, ik nam lunch mee, we fietsten de Veluwe in, spreidden ergens een dekentje uit, en hebben daar uren gechilld.

Het stomme is dat het me altijd zo veel mentale moeite lijkt te kosten, en ik vraag me altijd vooraf erg af of iemand wel zin heeft om af te spreken, wat ze over onze relatie tot elkaar denken, hoe de organisatie moet lopen, etc.

Trouwens heb ik ook vorige week bij mijn ouders verteld over hoe ik wss ADHD heb, en dat was wel een belangrijk moment. Niet zozeer omdat het ADHD-hebben zo'n groot issue is, maar omdat er meer emoties (allemaal erg apathisch enz) bij zitten, en wat gevoelens jegens mijn ouders, en dus dat ik aals ik bij mijn ouders zit, ik altijd weer in zo'n rol schiet van het kleine onvolwassen kind zijn.
Wat ik volgens mij wil is validatie van mijn ouders, dat ze erkennen dat ik niet blij ben met sommige dingen. Zittend op de bank, small-talk over hoe het gaat, zit er dan een brok ik mijn keel, en ik barst bijna ik huilen uit. Heel pragmatisch en functioneel praat ik een tijdje, en vertel ik dus ook dat, trouwens, ik wss ADHD heb. En dat dat ook ss niet eens echt het punt is, maar ik wil wel heel graag respons.
Ietsje daarna ga ik, ongetogen, tranen. Mijn vader blijft stil, wat ik trouwens wel erg waardeer. (In plaats van dat hij de regie neemt en de ruimte wil vullen met hoe hij over dingen nadenkt.) Mijn moeder veltelt me eerst een tijdje belangrijke en fijne dingen: ze vindt me zo getalenteerd en slim en alles, en ziet dat ik het moeilijk heb, en dat doet haar pijn. Ze zou zo graag willen dat ik mezelf meer kan zijn, dat ik gelukkig ben. Dan glijdt ze af in apathie, zoals ik dat zelf ook doe, en wat ik heel vervelend vind om te zien, en wat ook niet helpt. Ze wijt alles aan hoe zij zich heeft gedragen in mijn jeugd, zij heeft het waarschijnlijk verpest.
Dit is het vervelende deel van het gesprek, het fijne deel van mijn begripvolle moeder en luisterende vader, is voorbij. Nu moet ik mama vertellen dat het sowieso niet alleen haar fout is, en stiekem wil ik mijn vader gaan zwartmaken, maar dat kan natuurlijk niet, dus, diplomatisch moet het een beetje aan elkaar geplakt worden.
Mijn vader loopt op een gegeven moment weg, en dan gaan mama en ik stekjes ruilen in de buurt. Dit wilde ze heel graag, en ik geef toe omdat het wss het handigst is. Op een gegeven moment vertelt ze me (in het topic "out of sight out of mind" van mijn moeder tov ons) hoe ze ons, niet zoals ik dacht alleen zou vergeten soms toen we uit huis gingen, ook juist expres met rust liet. Dit was een (totaal verkeerde) expliciet geleerde les uit haar leven geweest, blijkt.
Haar ouderlijk huis was natuurlijk helemaal niet gezellig, en toen zij uit huis ging hield contact met haar ouders eigenlijk volledig op. Zij ervoer dat, denk ik, zelf als een opluchting. Vrijheid, weg van wat thuis niet leuk was. Toen ze veel later in haar leven grandpa een keer belde en hem erom vroeg hoe dat was voor hem, of hij niet bang was voor zijn dochters, zei hij iets in de trant van: "ja het kost wat moeite, maar, je moet het gewoon loslaten". En dat heeft zij ook gedaan, lijkt het, expres, om ons de ruimte te geven, misschien, ook van haar angsten, dat ze ons daar niet mee zou opzadelen.

Dat zijn twee totaal verschillende dingen:

Je moet mensen niet met je angsten opzadelen
Je moet de relatie met iemand bouwen die je zelf wilt. Als je een bepaalde relatie wilt met je kinderen, moet je daaraan bouwen zoals je dat voor je ziet

Ik weet dat mijn moeder een betere relatie/band met ons, en met mij, wilt. En ze stelt ook soms dingen voor, zoals naar een film *kunnen gaan, e.d. En eigenlijk wil ik dat ook best, en ik wil het vooral ook voor mijn moeder, maar, ik wil niet zo lang met mijn moeder zijn, omdat het altijd zo pijnlijk en frustrerend is. Dat doet ons allebei pijn, en het kost mij altijd zoveel sociale moeite, en ik word daar verdrietig van. Mijn moeder heeft zoveel problemen niet goed opgepakt, en staat nog zo jong in haar schoenen wat dit betreft, en ik heb geen zin om al de frustratie en pijn die ik door ben gegaan nu telkens in haar te zien en, soort van, uit te leggen aan haar.