Angsten opzadelen

Mijn moeder belde me nog op, ik had net eerder zoals beloofd plannen gemaakt om met mijn ouders bij mijn zusje op bezoek te gaan, wat een van de komende avonden nog moet gebeuren, omm het lied voor mijn andere zusje haar bruiloft in te studeren.
Ze wilde me ook nog even vertellen dat, als ik mijn teruggestuurde US tax forms meenam, zij 'm op de post kon doen.
(Want, US taxes, een heel ding, verplicht, altijd te laat, wel of niet heel belangrijk vanwege audits en verscherpte controles sinds een aantal jaren, en de corona stimulus check, etc.)
Maar het frustreert me altijd dat mijn moeder me er altijd aan blijft herinneren.
Ik ben er altijd te laat mee, laat he na het op tijd, of uberhaupt, te doen. En als mama er hoogte van krijgt gaat ze zich er heel erg mee bemoeien.
En elke zoveel tijd wordt het net te vervelend en moet ik haar weer vertellen er mee te stoppen, maar deze keer was ik een beetje boos geworden zoals ik dus eigenlijk niet meer met mijn ouders doe sinds mijn middelbare schooltijd (en sporadisch een paar keren daarna met mijn vader).
Ik gebruik het woord "fucking" 1 keer, en daarna giet ik allemaal in een betere vorm.
Ik besed dat ik haar eigenlijk hetzelfde vertel dat als dat Julia mij een paar keer vertelde in zo'n situatie: dat het niet eerlijk is, dat zij mij opzaldelt met haar angsten.
Ja, ze heeft inhoudelijk gelijk, en ja, ze heeft het recht mij te vertellen dat ik mijn US taxes nog moet doen enz., maar het feit dat ze er zo mee begaan is, en het maandenlang altijd een item is als we elkaar spreken, dat ze me vertelt dat ze ervan wakker ligt, en alle andere associaties en ideeen die ze erbij heeft, dat is eerder mij opzadelen met haar angsten, dan mij helpen.
Dus ik vertel haar dat ik dat niet fijn vind.
En ik vertel haar dat, als ze er van wakker ligt, ze dat ook met iemand anders kan uitpraten. Bel Jolien of, of Gabrielle, of zoek professionele hulp, als papa je niet kan helpen met je angsten.

Dit is de eerste keer dat ik zo 'frank' met haar ben geweest, en ik moest nadien ook een beetje huilen, maar niet zo veel of erg.
We hadden afgelopen zaterdag al een volle dag samen besteed, vergelijkbare topics besproken, dus, al met al was het OK.
We hingen niet fijn op, en ze zal slecht slapen en piekeren, maar deels valt het wel mee, en deels denk ik dat ze er ook best een tijdje over mag nadenken.
Ik denk dat dit angsten opzadelen een groot ding is geweest in mijn jeugd, Julia moest mij flink helpen hetzelfde niet met haar te doen (wat ik daardoor slechts minder ben gaan doen, niet echt volledig kon stoppen), en nu zit ik nog altijd met een hoop angsten.
Dus ja :|