(Or, maybe, once you've overcome it, you want to protect yourself from it.)
What is good or bad, or what is desirable, is a complicated, human, concept. In terms of ontological status (inexistent), origin (human processes ranging from biological to cultural), weaknesses (political), or relevancy (the human condition). It tentacles spread out to most of human endeavor, and it is likewise rooted throughout.
What is natural, is the determination of the affordability of things, changes, processes. The natural quality is disconnected entirely from the concept of good or bad, in the sense that its characteristic is to be described, and in itself makes no reference to human ethics, will, esthetics, politics, or any other human endeavor. This is not to say that descriptions of natural things may not make reference to human concept, in fact the study of humankind leads directly to various fields of natural study. It is to say that the natural is not influenced by human thought.
Or, well, obviously it is, in action. Yet we will try to characterize this nevertheless obviously present, yet somewhat mysterious, distinction between the natural and the desirable.
In so far as this distinction exists (and it will be an existential threat whether this is the case), it must have to do with (free) will. Or, the distinctly human quality of deciding to go against the natural flow. Compound constructs showcasing this tendency involve such things as "human dignity", or the "ethical".
Described in this way, we could even settle now, with a technical and reductionist definition of the good, as, such things that were brought about by humans which, on that face of it, are unnatural. Their naturality, of course, is exemplified by their repeated occurrence, their codification in human concepts. However, they are unlikely, and with technical words like entropy they can probably be described pretty well.
We would however, end up with a very dissatisfying, empty equation between the human and the good. (Don't we?)
Habermas brought in a viewpoint that I like: he equated "good" not just with anything human, but specifically with something like "open-ended results of inclusive and shiftable communication".
Truth is:
Scientists aim to:
..and answers are buildings and other constructions on them.
By nature, everyone starts life accumulating questions. But they grow up in a place, a land of questioning put forth by their elders, who resolved or dispelled their questions with constructions. And so their birth place fixes their options, narrows their ability to find resolution.
Some people stray to other lands to construct answers to their idiosyncratic questions, unsatisfied with or otherwise rejecting of the lands they grew up in. More often though, they learn about the questions of their land, of their elders, or their culture, and live within the heightened constructions therein. In doing so, they inevitably dismiss the urgency of their own questions, they find accommodation beneath existing constructions.
And then sometimes, a person will learn to climb the highest constructions, which requires great understanding of the land of questioning on which it was built. Depending on this person's idiosyncratic tenacity, they most likely will have forgotten their own questioning, like most below, and continue the constructions of the elders. But if particularly tenacious, they may remember their original questions, and use their high vantage point to overlook and oversee the possibilities for new ambitious constructions, elsewhere.
Listening to a live performance of a song I really like, I was strongly captured by the way it made be feel when I used to listen to it. This is such a different experience from listening to music superficially, such as when a song doesn't strike you, or you're not into it.
I strongly felt that this way I was experiencing the song could not possibly be the "real" one, surely it was this extra layer of associations I could relate to it that gave it this special quality. So really, it would be closer to the truth to say this it awoke something in me, than that I love the true character the song.
The consequence of this insight is that no piece of art is ever valuable on itself, but only for its potential to awake associations and feelings in people, which themselves are derived from their vastly larger pool of their experiences in life than the work of art itself.
Stronger yet, although a work might objectively be exceptional at doing this, it would be more of a stretch to say that it "contains" a color, than to say that it excels at achieving color.
The colors of works of art are merely a particular combination of experiences of life, brought out to the front of one's imagination or emotionality due to some triggering quality it contains, no more.
Adult findings:
There's a super big difference between living in reality, and living in the imaginary. (Like the quote says.) For most sciences, it would count as living in imagination. Living in reality is quite bland compared to the imaginary.
Imagination and creativity are entirely different things, and I used to never see this difference. Like most people, imagination comes easier to me than creativity. I have lived my fair share of imagination.
Om een of andere reden ben ik altijd in de veronderstelling geweest dat, als er maar genoeg tijd aan zou worden besteed (wat natuurlijk in realiteit nooit zou gebeuren, maar dat veerhoudt het argument niet), mensen tot gedeeld empathisch begrip zouden kunnen komen. Of, nuja, ik was me er vooral van bewust dat dit nooit gebeurde, en verlangde naar deze mogelijkheid; maar waarbij ik de mogelijkheid dus op een bepaalde manier wel openhield. Zo vormde elk inzicht over de manier waarop het niet gebeurt, een mogelijkheidsperspectief: je hoefde datgene slechts weten te onzeilen.
Maar, het is natuurlijk eigenlijk niet zo. Net zoals de omranding van de wiskunde fractal-gewijs uitbreidt tot in het oneindige, zo zijn de specificiteiten van individuele menselijke geesten, met de tijd, slechts steeds minder verenigbaar. Wij bevinden ons nodelijkerwijs op divergerende paden, omdat de realiteit nu eenmaal zo is geweven.
Menselijke waardigheid is besloten in dat ieders pad een coherente inherente logica behelst. Het waarborgen van menselijke waardigheid betekent het respecteren van de existentie van die logica, en het proberen te luisteren naar die logica. Echter, vanwege de eerdergenoemde onverenigbaarheid, is dit interpreterend luisteren nodelijkerwijs een tweezijdige aangelegenheid: de één is niet in staat met zekerheid te bepalen wat de betekenis van de ander haar taal is.
Gisteren werd ik me opeens bewust van de groepsdynamiek waarin ik verzeild was geraakt, na een gesprek met Jth. Als een manke duif had ik me, ondanks mijn eerdere plan niet mee uit te gaan, toch weer in de strijd gegooid. En bevond ik me, willoos en daarom ongezien, in een groep mensen die slechts wilde dansen en plezier maken.
Ik vraag me af of de wereld wel zit te wachten op mij. Mijn expositie, waarvan ik eergisteren nog aan Cyril uitlegde wat het concept was (dat het concept er was), was een vrij concrete culminatie van denkstappen die ik had doorvoerd. Echter, ik kon ze geen plaats geven in de wereld (anders dan als conceptuele toelichting bij een schattige expo van een halfslachtig ambierend fotograaf). Er is weinig interesse voor dit soort nutteloze specifieke pakketjes aan inzichten. Maar, het is wel zo ongeveer het enige wat ik weet te produceren.
Deze gedachten zweven de laatste tijd weer in mijn hoofd, dus ik moet ze op papier zetten zodat ik rustig weer verder kan denken, zonder de stress hun pertinentie te vergeten. Aangewakkerd misschien, overigens, door een bijzonder en raar gesprek met een intrigerend personage die ik tegenkwam (of eigenlijk, die mij tegenkwam) terwijl ik aan het 'recoveren was' na mijn laatste scriptiegesprek. Deze man---die een bijzonder chaotisch gesprekspartner bleek te zijn---begon over de nonexistentie van een woord voor 'underbewustzijn' in het Nederlands, terwijl dit wel in het Engels zou bestaan; en toen ik om verheldering vroeg, begon hij te praten over 'triple bottom lines' in de economie (people, planet, profit). We besteedden nog een tijd in het warrige wereldje van wiskunde, filosofie, en zijn printerszaken in Australië, waarbij het duidelijk werd dat hij zich heel erg gehoord, of begrepen, voelde door mij---totdat het bleek dat deze man, inderdaad, een beetje van de rails was geslagen. Asperger-syndroom hebbende, en in de Nederlandse bureaucratie verzand, kon hij niet meer terug naar Australië, waar hij zei nog een vrouw en drie (inmiddels volwassen) kinderen te hebben. Zijn vrouw had hem nooit begrepen, en hij had er nooit voor haar of zijn kinderen kunnen zijn, vanwege zijn autisme. (De situatie die hij schetste, en waarna hij zijn huilen moest terugdringen, was dat hij niet op zijn vrouw kon focussen als ze hem iets toeriep door het huis terwijl de kraan aanstond---en, inderdaad kon hij ook niet zo goed dealen met de tijdens ons gesprek regelmatig voorbijrijdende auto's.) Het gesprek ging van wild geinteresseerd, naar awkward, naar heel verdrietig, en toen alles gezegd was, zij hij kort gedag, en liep weer verder. Het moet ook gezegd worden dat hij mij op een moment, na een overdenking van mij over waarheid en patroonherkenning (en sanity), een A4 toestopte met zijn begrip van de wereld, in kaart gebracht. Een waar kunstwerk, waarin zijn conceptuele ruimte inderdaad visueel was gerangschikt, een soort mix tussen een baby-boomer / new-age spiritualiteitsschema, een spiekbriefje voor een cursus economie, en een schattige paint-tekening. Er waren honingraten, die de 'managers' e.d. voorstelden, wilde lijnen die hemzelf voorstelden, ik weet niet meer precies wat, maar iets wat zijn vrouw voorstelde, kleurenpatronen, grids gevuld met jargon. Biede zijden waren overigens gebruikt.
Goed, genoeg over deze ontmoeting. De clue is dat, iig het eerste deel van het gesprek, me inderdaad filosofisch prikkelde, al was het maar omdat ik probeerde mijn wetenschaps-filosofische 'standaardvisie' aan hem uit te leggen op een bepaald moment, en dus weer werd gegrepen door de vraag of dit een coherent / uitlegbaar iets is---of slechts een ongeordend, niet tot één coherent perspectief te smeden geheel. Dus, hierbij, niet zozeer dit coherent verhaal, maar een herinngering aan mijzelf dat ik deze visie eens wat in mijn hoofd moet structureren. Anders verwordt het tot een idiosyncratische illusie van coherente waarheid, waar ik mijn wereldvisie aan ontleen, maar wat ongemeten en ongetest blijft, en dus ook niet vatbaar voor verbetering of überhaupt aanpassing.
(1) Een centrale claim is dat, wetenschapsfilosofisch gesproken, datgene waarnaar gestreven wordt, de korste beschrijving is dat zoveel mogelijk van onze waarnemingen verklaart. Dus, het standaard logisch positivistisch verhaal, Occam's razor, maar dan met een belangrijke scheut Kolmogorov-complexiteit en computability (als vrijwel absoluut / natuurwetmatigdheden zijnde).
(2) Intersubjectiviteit is een groot probleem, zowel in 'absoluut filosofische zin' als in meer pragmatische termen (zie het vorige bericht). Reciprocaliteit lijkt een van de enige vluchtroutes te zijn, hiertoe ben ik sterk geleid sinds Wolfgang. Los van het feit dat je paradoxen nooit kunt ontwijken, is in een zeer sterke, zij het dan 'buitenstaanders-' descriptieve, of anders pragmatische, of anders poetische zin, reciprocaliteit een 'garantie' van het er zijn van anderen. ('Liefde als de kracht die je naar buiten trekt, opdat je niet de natuurlijke drang volgt naar binnen te keren in een gesloten, apatische, solipsistische wereld.'; 'De beste garantie die je kunt vinden dat er anderen zijn, die wellicht van je houden, is dat/wanneer mensen blijven verbazen, en verfrissend en onbegrepen blijven.')
(3) De wereld is geen sociaal construct (althans, wetenschapsfilosofisch gesproken, want natuurlijk kan de sociale realiteit grotendeels wel degelijk goed beschreven worden in deze termen). Deze claim vindt grond in de realisatie dat het verdomd moeilijk is om te begrijepn waar logica, berekenbaarheid, e.d. vandaan komen, terwijl het alternatief een heel duidelijk en aannemelijk antwoord biedt: we hebben ze slechts gevonden, in de natuur / realiteit. Evolutie heeft ons gevormd als datgene dat, de structuren van de werkelijkheid nabootsend, zich daarin heeft kunnen verankeren; en dit betekent dat wij, Kantiaans, de categorieën van de wereld herkennen. (Althans, datgene waarin verankerd kan worden, wat, met het oog op paradox vanuit eeuwige regressie, dan ook het enige is 'wat er is'.)
(4) Er is geen bevredigende manier om een 'realisme' te postuleren zoals dat in item (3) verlangd wordt uit descriptieve effectiviteit. Ik ben eigenlijk juist wél geneigd tot, of anders in ieder geval geintrigeerd door, een volledig intersubjectieve werkelijkheid. Als is het maar om mijn interesse in Habermas, wiens theorie op geheel andere descriptieve grondredenen staat, maar welke ik toch graag heel serieus neem en uit wil breiden. Het uitgangspunt is dan: de werkelijkheid is niet een materialistisch realisme, maar ontleent zich aan een precair intersubjectief verschijnself, en hangt samen met de betekenisvraag. Opgemerkt moet dus worden dat het dus níét zo is dat betekenis zich stoelt in subjectiviteit, maar de subjectiviteit voortvloeit uit het probleem van intersubjectiviteit en de betekenisvraag.
(5) Nu komt het cruciale onderdeel, waarvan ik mezelf heb overtuigd op mij laatste puberkamp (op een verdrietige avond), en wat al het voorgaande wellich tot een staat van non-contradictie, misschien zelfs coherentie, kan smeden Het 'atomaire' van het realisme dat is nu postuleer, is niet de materie, of, zeg een mens of monad of whatever, maar het reciprocale fenomeen van d intersubjectiviteits-probleemstelling; dit zijnde hetgene waarachter gee paradox-vermijdende verklaring kan liggen, en dus 'atomair'. Deze reciprocal basis zal makkelijk als een basis voor Habermas' theorie kunnen dienen. He interessante fenomeen, dat zich nu echter voordoet, is dat we een grond vinde voor de 'natuur', als datgene wat onveranderlijk en objectief is, op reciprocal basis: een onveranderlijke gesprekspartner (if you will).
(En hier strandt het dan een beetje; het is maar de vraag wat er nu beschreven is, en waarmee, en waartoe, en hoe het überhaupt precies in elkaar zit dan.)