• Sociale angst

(Bang om me te ontplooien, mijn hele bachelor niet gedaan, niet bij de studie if een andere vereniging gegaan, angstig in vele situaties, tov docenten/professors, anderen, in professionele fotografische rol, angstig over mijn capabiliteiten, of ik autistisch ben, angstig in mijn jeugd, met name in gym/sport, buitenbeentje op de middelbare, ...)

• Veel huilen

(Vaak meerdere keren per week, misschien al wel een jaar nu. Hiervoor ook al wel periodes gehad waarin het slecht ging, zoals een aanzienlijke tijd, half jaar mss, na Karlijn, met toch ruwweg dezelfde symptomen.)

What is structure even?

-> Something that one can envisage // but not everything that one envisages; no, only those things that one can "understandably envision", i.e. have a determined idea of, i.e. functionally transform, i.e. compute.

(Structure = that which is computable)

But then, what is type theory?

-> Logic. Is the def of logic open? Yes. Because logic (in it's original conception) went from " those things that are true" to "those things that can be validly argued for" to "those things that our language recognizes" to "those things computable in our language" to just "computable things". Hence, type theory = logic = the study of what is computable.

Here's a way to make sense of the disparity between .......

Historically, we have emphasized an individual-level perspective, conceptually organizing the world around ...

Cognition

Using the thought nuggets:

• It's not so much willpower but habits and environment that determine what is commonly attributed to "a strong will." (Which I got from some NY times popular science article.)
• It's not immorality that drives those (passively) inflicting pain (i.e. Laura's mom), etc. (This cannot be true and/or nothing is gained from this stance apart from a particular kind of molding of the individual's behavior, such as in religion.) (My thought)
• Our society has a "character based" past and a "personality based" current, and the transition is historically grounded in urbanisation and changing cultural organization. (TED talk on introvertism.) Both are focused on the individual scale though, and this is logical for reasons of feasibility and control (wording?), and has a lineage in religion.

Creativity and security are two orthogonal aspects for a programming language. You can go either way: go with the secure way, and let the language be a solid instance of understood design patterns and architectures, or go the "open" way and leave open as much space as possible, thereby allowing for natural growth as much as possible. Javascript has shown to be pretty damn good in the latter sense! All kinds of conceptual patterns have been studied and developed in it. I am especially enthusiastic about d3, which seems to be a very sharp and intelligent act of combining, in a very coherent yet also almost hackish way, the best of various systems: the DOM and the browser's CSS styling, an incredible amount of functional programming, and a great amount of "cut and paste" / "wire it together as you wish" -ability, due to imperative programming, leaky abstractions, untypedness, etc. Funky! And an incredible achievement in innovation.

I love javascript, because it is a programming language for creativity.

Als ik, op een ochtend dat ik maar niet weer in slaap kon raken, weer eens door die dunne laag penetreer en mijn latente verdriet ervaar, herleef ik het gevoel van onbegrip en boosheid op de wereld voor zijn ongrijpbaarheid, en de mensen, voor hun desondankse ogenschijnlijke begrijpen. Ik ervaar heel veel moeite met het maken van een synthese van alle verscheidene impressies van de wereld, en versies van de werkelijkheid die mensen te pas en te onpas te bieden hebben. Hoe moet ik al die dingen rijmen in een kader van vrede en begrip? Het lijkt of elke insteek inherent glad ijs is, en ik in logische cirkels of anders ongewaardeerde kennis beland.

(v1)

• Het is in de dynamiek van het discours van de mens zo, dat het heel erg moeilijk is je te distantiëren van gebaande paden. Dit is vanwege het, op individueel niveau, grote psychologische belang van waardering, en dus spiegelen van het discours. We weten dat dit spiegelen op een heel erg jonge leeftijd al plaatsvindt. Spiegeling is deel van het pragmatische systeem van erkenning van concepten, intersubjectiviteit, e.d.

• Het is onmogelijk om discours te reduceren tot logica, en eveneens niet handig om in dit opzicht tot slechts een pragmatisch systeem. Het individu is een psychologisch fenomeen, en de "paradigma's" waarin zij leeft (om een term te lenen) zijn vergelijkbaar met emoties, in hun karakter van 1) niet makkelijk met logica plooibaar zijn, 2) gevoelsmatigheid in ervaring. Ik zal het een (individueel) motief noemen, en stellen, zowat per definitie, dat het het object van eerdergenoemde spiegeling is. Een discours is nodelijkerwijs

• De maatschappij huisvest veel van deze gedeelde motieven.

(v2)

• We erkennen dat spiegeling een van de belangrijkste sociale dynamieken is.

• Dit spiegelen vormt het pragmatisch, intersubjectief, systeem.

• Onze interesse gaat uit naar de eenheid (unit) van dit proces, en we zullen het alvast de benoeming geven van een 'motief'.

• Een motief is nodelijkerwijs sub-/pretalig, en hoe dan ook inhoudelijk logica-vrij; want op hele jonge leeftijd speelt zich dit proces al af, voor de (potentiele) verre verwerving van taal en logica. Dit maakt deze motieven logisch star, en conceptueel onderontwikkeld.

• Ik stel dat ons individueel denken ook het beste ontleed kan worden in deze eenheid. Synthetiseren, afscheiden, onthouden, associeren e.d. vinden op dit niveau plaats.

• We kunnen ons een voorstelling van deze motieven approximeren: 1) Het is bijvoorbeeld hetgeen wat gevoelsmatig de urgentie benadrukt van het denken vanuit een concept X, in plaats van de inhoud van het concept X. (Op latere leeftijd ervaren.) 2) Het zijn de onderliggende emoties bij een stuk discours. 3) ...

(v3)

• Het is de vraag of we capabel zijn (a la Habermas) functioneel politiek discours te voeren op een motief-geinformeerde manier. Sociale techniek (onderwijs, cognitieve basisvaardigheden, organisatorische dingen) kan hier best bij benodigd zijn, en eveneens is het mogelijk dat een antwoord op deze vraag bepaalde techniek als zodanig zal aanwijzen. (Wel is het natuurlijk van belang voor een goed argument om deze techniek tot een minimum te houden.)

Ze is onnodig, zonder existentiele reden als het ligt aan de inherent betekenisloze wereld, maar desondanks groots en immanent. Haar angstige kreet is een toevlucht voor diegenen die geen betekenis kunnen vinden. Met enige hoop kan ze voor hen een houvast, of zelfs een fundament zijn, en ze zal zelf de rol van de verdwenen betekenis innemen.

E.g., to recognize and discuss with Julia:

• That I seriously messed up with my thesis, and feel really defeated by the whole situation. Sometimes I have to cry out loud, but more often it's just a latent gnawing feeling of incompetence.

• What I would want to have, in better circumstances, later. I want to play the piano, have a piano, and have some friends that I can share musical inspiration with and with which I can play. Much the same as with Cyril, but then that they can play with feeling, and of course other instruments than the piano: a contrabass, ideally. I want certain living arrangements with Julia that would fit me better, demand some 'space' of my own, as it were. To be free from daily / constant worry that I might be messing up our relationship by not being responsive or communicative. To feel generally appreciated, and maybe a bit admired, in my surroundings, to be good at something. To feel certain about myself.

Toying with the term "anxiety" in my head, and the problem of relating my father's simple conclusion that I had a normal case of "faalangst" to my perceived problem that I have a larger case of general anxiety, as for example Agnes does; the possible term "social anxiety" struck and resonated with me. I Googled it, and sure enough, there were a great deal of hits on this. It's a recognised term all right. And then a further thing struck me: I have been taught, akin to the tendency of the natural sciences, to speak and believe only in known concepts. And this is a handicap: how else, can one tackle feelings that don't fit into one's known conceptual framework? In my case, it's a self reinforcing combination of problems. Now that I know, this knowledge that "social anxiety" is a recognised concept, allows me to imagine myself going to a psychologist, and not lose my self worth in the process.

More philosophically speaking, it ties into my notion if complexity and the nature of expression. Creativity, or expressing something truly new, is hard in exactly this way. But "nature", in at least Adorno's / Lukács' conception, limits this possibility, holds it down. Yet I don't want to resign to a dichotomy/aporia, and take it to be a paradox. And I see at least a few ways in which other's have identified this problem, and tried to resolve it. First, there is Hobbes' conception of freedom as being our ability to follow our natural tendencies without being obstructed, and this ability being a result of our having adapted our creativity to understand, and abide by, natural law. ...

De laatste tijd ligt mijn verdriet heel ondiep onder maar een klein velletje bescherming. Ik kan me heel emotieloos, en prima, voelen, zoals net geleden; gebeld worden door Julia over onze oudejaarsavond plannen, en na het telefoontje helemaal in elkaar storten. Blijkbaar ben ik dan, overdag, het contact kwijt met de emoties die ik aan het opbouwen ben. Ik rek het verdriet uit met Spinvis' Kom Terug -- dit hevelt dan ook het verdriet over dat ik ervaarde in de auto met Julia's familie, terug rijdend van Renée en Gerie op eerste kerstdag, verdriet om het, eindelijk en voor het eerst in mijn leven zo ervaren, en op een hele simpele manier, gewaardeerd, met de auto vertrouwd, en geaccepteerd worden, binnen haar familie.

Vandaag in mijn klasje theologie werd er voor het eerst een wat uitgebreider nog-onder-christenen-levende discussie gevoerd over, ja eigenlijk nogal basale kwesties. Waarom is Jezus' sterven belangrijker dan zijn wederopstaan? En hoe kiest de protestantse community zijn boeken (daargezien de keuze nog vrij arbitrair kan overkomen)? Hierdoor vervloog het restant van mijn gevoel dat ik toch een outsider was: niet bekend met een verder welbekend en gedeeld begrip dat het Christendom is, en waaraan deze participanten en de docent ook deelnamen. Dit is natuurlijk niet het geval, evenmin als dat wiskundestudenten een goed gedeeld begrip hebben van de basisideologie van hun gebied. Het lijkt alleen niet analoog, omdat een religie zo duidelijk zijn ideologie verkondigt, waardoor je geneigd bent aanhangers dit ook toe te schrijven.

De conclusie: hetgeen wat aanhangers van een religie bindt, is in ieder geval niet hun instemming met of begrip van haar ideologie, of uberhaupt een het met elkaar eens zijn. Het is net zo willekeurig en gevarieerd als wat bv die studenten wiskunde bindt.