Als kleine jongen had ik een radio, en ik zou naar de radio luisteren, en via de populaire muziek van de tijd, zouden composities van lievelijke vrouwenstemmen me toezingen over de liefde en genegenheid. Vatbaar en zoekede als ik was, zoog ik de stemmen en de woorden in me op, en het was mooier dan een echte mensenstem ooit voor me zou kunnen herhalen, en ze beloofden me op die manier meer dan ik ooit zou kunnen vinden.

The more you are able to tie up the purposefulness and sense of life and reality in a single knot, the deeper you will fall if you can't keep the knot tied together.

It could be the best 10 years ahead of us that we've ever had in human history, or one of the worst. Because we've got more power than we've ever had before. Tools on themselves are not going to lift up the billions of people who are being left behind. Those are conscious choices we have to make as a society, and as individuals.

[Quote from the last few seconds of https://www.youtube.com/watch?v=HX6M4QunVmA]

Dat logica de waarheidgetrouwheid van inferenties waarborgt is zeker. Maar wat moeten we nu cognitief vinden van het toepassen van een logische inferentie? De grap is dat dit helemaal niet inherent een betekenisbehoudende operatie is. Uiteraard kan de waarheid van de inferentie worden ingezien, maar dit is nodelijkerwijs meer dan het slechts hebben toegepast van de logische deductieregel. Het is niet zozeer dat logica zich niet leent tot begrip, en begrip zich onthoudt van logica; maar eerder dat begrip een immens ingewikkeld psychologisch en cognitief gegeven is, dat zowel door karakter en persoonlijke ontwikkeling als door evolutionaire idiosyncratie wordt gekenmerkt, en logica slechts de puurste en meest abstracte werkelijkheisvorm is. Dat deze twee geen probleemloze vereniging aangaan is geenszins onverwacht.

De didactiek kan veel leren van dit inzicht. Logica is niet hetgeen wat lesstof behapbaar maakt, eerder een stuk lesstof op zichzelf. Logica kan slechts helpen met begrijpen hoe de logica als lesmiddel geen toegevoegde waarde heeft, en het proces van leren psychologisch, associatief, menselijk, en noem zo het maar op, is.

Values must be defended, yet they are the last thing in an argument of defense, and hence withdraw themselves for any meaningful defense. This is, in fact, how I take values to be defined.

Rawls, Kant, Habermas, and other contract thinkers like Rawls that both embrace the value void contract of Hobbes, and subsequently imbue or defend it with a value, what are they doing? Such a method would seem to contradict or at least hurt itself, would it not?

The answer lies, I think, in not regarding consensus (and a universalist human outlook) as a value in itself, but a current best approximation of that void of value which we seem to desire, and then noting that it is somehow inherently embedded in the notion of the basic contract. Indeed, this would amount to a reduction of this desired state to a value void state of affairs, but this cannot surely be correct, per Nietzsche? (Because there is no such absolute thing as 'what we correctly desire'.) And indeed, I am not so sure how far this argument stretches out, from the realm of pragmatics, where it has sure footing (and even more clearly so), to the conceptually fully valid realm.

Hoewel we onszelf als soort vaak prijzen met superieure mogendheden, lijkt ons vermogen de werkelijkheid te kunnen waarnemen nu net datgene te zijn dat de rand van het menselijke vermogen definieert. (Ten opzichte van de neiging te denken dat dit eerde bepaald wordt door andere factoren, zoals reële, pragmatische, politieke, etc.)

Een hoge IQ komt slechts neer op het ietsje beter waarnemen van abstracte analytische structuren, en kan niet eens in 'schone' vorm (vrij van complexe, intermodale, rommelige psyche en associaties ed) bestaan. Soortgelijk, komt een hoge EQ slechts neer op het beter kunnen waarnemen van de menselijke trans-subjectieve werkelijkheid.

Onze psyches zijn zo waanzinnig specifiek en ingewikkeld vormgegeven voor deze ogenschijnlijk eenvoudige doelen. Dit lijkt onwaarschijnlijk, maar kan ook logisch worden bevonden. Zoals veel natuurlijke dingen, heeft evolutie ook ons brein op een heel idiosyncratische manier vormgegeven. Deze idiosyncratie, en het gegeven dat evolutionair ontwikkelde structuren inherent vooral acculumulatief zijn, leidt ons tot onze idiosyncratische vorm van denken.

Een gerelateerd idee, al weet ik niet zeker of het volledig rijmt met het voorgaande. Stel, we werken met de notie dat ons denken (zoals we dat onderdaad bij neurale netwerken zien) qua complexiteit waanzinnig specifiek is, om vervolgens betrekkelijk simpele opgaves te ondernemen. Dan betekent dat dus dat de menselijke fenomenologie nodelijkerwijs veel inwikkelder is dan bruikbaar is. Dit is het dilemma van de geest. Een zeker antwoord van de evolutie is om deze fenomenologie terug te dringen (de reden dat drugs zo'n groots effect kunnen hebben).

One of the best things a parent can do, is fill a child's heart with a good amount of confirmation. Because the world is such that confirmation is hard to give and to find. Most of life lived is unconfirmed. Prepare the child for this hard fact, but also fill their heart with enough confirmation to get a good start. This is indeed a parent's task, because who else will?

Here's a soft mathematical idea: an overlooked difference between extensionally and intensionally specified functions is that the former is simply not, or ill, specified on extensions of the domain, whereas the latter is defined. I.e., a way to understand what an intensional function is "more" than an extensional counter, is that it is automatically "globally" defined on future extensions / possible inputs. Or, maybe, intensional functions are also defined on erroneous /ill-typed input.

From an organisational complexity perspective, the question who tells what to a next generation is interesting. Necessarily, it seems, the rigid/physical/deterministic structures are the ones that can be identified by a new generation, better than the chaos/plurality of those less rigidly so.

(Often I ask myself: "this new meta insight X I have obtained really enlightening and really should be included as a bumper sticker in, say, education, why is it not, or can it apparently not happen?" This note is a reflection on this situation.)

Obviously there is a system of carrying on abstract, subjective, or less rigidly determined knowledge, and it is the dynamics of culture. But it seems to be a key characteristic of such systems, as it is of the physical world, that the complexity of perspectives and positions, and even those that are quite determined, yet still abstract or intangible or complex, really is outweighed by the simple fact-ness of rigid, concrete, or self recurring things. Fact in case is how we treat the self recurrence of social structures as therefore the proof of the givenness/concreteness of these structures. We have no sense (cognition) of morality, or what is factually logically good, other than that which has been embedded as self recurring patterns; because we only see rigid things, and moral arguments are only rigid by their occurrence, not by their validity.