Pijnlijke synthese

Als ik, op een ochtend dat ik maar niet weer in slaap kon raken, weer eens door die dunne laag penetreer en mijn latente verdriet ervaar, herleef ik het gevoel van onbegrip en boosheid op de wereld voor zijn ongrijpbaarheid, en de mensen, voor hun desondankse ogenschijnlijke begrijpen. Ik ervaar heel veel moeite met het maken van een synthese van alle verscheidene impressies van de wereld, en versies van de werkelijkheid die mensen te pas en te onpas te bieden hebben. Hoe moet ik al die dingen rijmen in een kader van vrede en begrip? Het lijkt of elke insteek inherent glad ijs is, en ik in logische cirkels of anders ongewaardeerde kennis beland.

(v1)

Het is in de dynamiek van het discours van de mens zo, dat het heel erg moeilijk is je te distantiëren van gebaande paden. Dit is vanwege het, op individueel niveau, grote psychologische belang van waardering, en dus spiegelen van het discours. We weten dat dit spiegelen op een heel erg jonge leeftijd al plaatsvindt. Spiegeling is deel van het pragmatische systeem van erkenning van concepten, intersubjectiviteit, e.d.
Het is onmogelijk om discours te reduceren tot logica, en eveneens niet handig om in dit opzicht tot slechts een pragmatisch systeem. Het individu is een psychologisch fenomeen, en de "paradigma's" waarin zij leeft (om een term te lenen) zijn vergelijkbaar met emoties, in hun karakter van 1) niet makkelijk met logica plooibaar zijn, 2) gevoelsmatigheid in ervaring. Ik zal het een (individueel) motief noemen, en stellen, zowat per definitie, dat het het object van eerdergenoemde spiegeling is. Een discours is nodelijkerwijs
De maatschappij huisvest veel van deze gedeelde motieven.

(v2)

We erkennen dat spiegeling een van de belangrijkste sociale dynamieken is.
Dit spiegelen vormt het pragmatisch, intersubjectief, systeem.
Onze interesse gaat uit naar de eenheid (unit) van dit proces, en we zullen het alvast de benoeming geven van een 'motief'.
Een motief is nodelijkerwijs sub-/pretalig, en hoe dan ook inhoudelijk logica-vrij; want op hele jonge leeftijd speelt zich dit proces al af, voor de (potentiele) verre verwerving van taal en logica. Dit maakt deze motieven logisch star, en conceptueel onderontwikkeld.
Ik stel dat ons individueel denken ook het beste ontleed kan worden in deze eenheid. Synthetiseren, afscheiden, onthouden, associeren e.d. vinden op dit niveau plaats.
We kunnen ons een voorstelling van deze motieven approximeren: 1) Het is bijvoorbeeld hetgeen wat gevoelsmatig de urgentie benadrukt van het denken vanuit een concept X, in plaats van de inhoud van het concept X. (Op latere leeftijd ervaren.) 2) Het zijn de onderliggende emoties bij een stuk discours. 3) ...

(v3)

Het is de vraag of we capabel zijn (a la Habermas) functioneel politiek discours te voeren op een motief-geinformeerde manier. Sociale techniek (onderwijs, cognitieve basisvaardigheden, organisatorische dingen) kan hier best bij benodigd zijn, en eveneens is het mogelijk dat een antwoord op deze vraag bepaalde techniek als zodanig zal aanwijzen. (Wel is het natuurlijk van belang voor een goed argument om deze techniek tot een minimum te houden.)