Ik heb natuurlijk al wel tijden om dit concept heen gesprongen, maar, het menselijke denken is niet zo veel verwijderd, in kwalitatieze zin, van de status van computers / AI: bizar goed is kwantitatieve, domme berekeningen, maar bijzonder slecht in soft generalisatie, algemene abstractie.

(Ik moest hier specifiek aan denken vanwege dat nieuwsfeitje van Jason Padgett, die per ongeluk opeens heel veel structuren ging herkennen in de wereld na te zijn toegetakeld en hersenschade te hebben opgelopen. Dit wordt beschreven als "aanpassend gedrag" van de hersenen, en het kan slechts worden gedacht dat hersenen normaliter inderdaad vooral ook zodanig ingericht zijn opdat mensen niet opgaan in idiosyncratische patroonherkenning, maar een sociale 'baseline' aanhouden; dit is evolutionair gezien heel logisch, en goed indenkbaar. Oftewel: het grote probleem, is dat we maar al te goed 'door kunnen draaien' in specifieke patroonherkenning, en evolutie heeft er het grootse probleem aan gehad, algemene zinvolle abstractie in te voeren.)

De snelweg lijkt recht en strak het landschap te doorkruisen, maar dat is slechts zo omdat het groter dan ons is, langer en verder strekt dan op onze natuurlijke schaal van beleving. Op die grotere schaal is de weg nog best recht, maar op de menselijke schaal wel gewoon wat wiebelig. Zeker de automobilisten die er overheen rijden, wiebelen nog best wat heen en weer, in hun poging de robuuste lijn vooruit, die de snelweg suggereert, na te bootsen.

En zo wiebelt er nog wel meer, wat anders zo gestroomlijnd lijkt. De betekenis van onze spraak, is zeker niet zo eenduidig, en de woordkeuze niet zo goed passend, als je er de loep bij neemt, als dat onze vlotte en betekenisvolle communicatie ons daar anderszins vanuit doet gaan. Onze taal heeft de schijn van een doek, dat over de waarneembare wereld gelegd kan worden, terwijl het eigenlijk vooral een setje dartpijlen is, gering in aantal en lastig te mikken. Als gevolg verkleinen we natuurlijk de wereld tot de bespreekbare dingen, en gek genoeg zijn we dan nog best goed in het mikken van die enkele dartpijlen.

Ik heb het nog nooit expliciet zo verwoord, maar eigenlijk voel ik de druk van mijzelf een slecht persoon vinden.

De manier waarop ik her normaliter verwoord is dat ik, erg jaloers ben, niet tevreden, kwetsbaar, falend, heel verdrietig, apathisch, en niet van mezelf houd. Maar, ik ben dan wel ook apathisch over mijzelf niet te kunnen geven, dat ik niet kan doen wat juist is (al ben ik nog zo boos dat 'juist' zo'n farce is), niet kan liefhebben, etc. In weze, ben ik boos op mezelf, vind ik mezelf dan een slecht persoon.

Blijkbaar liggen de twee dicht bij elkaar: jezelf een specht persoon vinden, en apathisch zijn, verdrietig en boos op de wereld.

Als ik het zo verwoord, weet ik ook dat het waar is, want ik kan niet beargumenteren dat ik een goed persoon ben. Ik verpest Julia's leven met een asymmetrische relatie met weinig wederkerige liefde. Ik verpest mijn vriendschappelijke relaties met de mensen om me heen. Ik heb niet het geduld of de liefde om Tim te waarderen. Ik negeer de existentie van opa en oma. Ik spreek nooit af met Heleen en Elsie. Ik ben apathisch en heb geen oog voor anderen. Ik beoordeel anderen te snel, ben teleurgesteld in ze, veracht ze, weet niet wat ik in hun moet liefhebben, omdat ik niet weet hoe ik iets moet liefhebben, en kil ben, onverschillig sta, tegenover de wereld. Ik weet niet hoe ik plezier moet hebben aan de wereld. Ik heb geen interesse meer voor de wereld, ze verrast me niet meer. Ik heb de wereld gezien, en ze is vol absurditeit, slechtheid, en ik heb er geen zij meer in. De wereld, en het leven, heeft geen intrinsieke waarde, anders dan die met kracht wordt aangebracht door de energieke nieuweling, die links en rechts alles in puin laat. Ik ben en wil die nieuweling niet meer zijn, en voor zover ik die wel wil zijn louter om uit deze apatische toestand te komen, zie ik in hoe ik dan wel ook haar destructieve, immorele karakter zou moeten omarmen. Ik weet geen oplossing meer, anders dan ignorance. En tegelijkertijd voel ik me gevangen in de opstapeling van mijn gedachten, die ondanks deze deterministische ervaring toch vrij willekeurig lijken te zijn gewonnen in mijn persoonlijke geschiedenis. Ik voel me verpletterd door de eenzaamheid van mijn eigen gedachten. Wil ontsnappen, vrij zijn. Liefde is de intoxicatie met de gedachte open te staan voor andere gedachten dan je eigen. Ik wil verliefd zijn.

So, looking back, what where the things that plagued me? For my mind is trained is escapism, and once I've been hurt by something, although unresolved, I grow layers of protection around it, bury if from my conscious mind. Hence, these topics are hard to discuss without being a bit removed, but them again, in hindsight, things sometimes appear clearer, precisely because they have lost their vivid color and stinging sharpness.

• The issue of love. The unspoken convention of a particular love, that I have yearned for so much, but never felt of convincingly witnessed. This removal was, or is still, painful, and I compare it to a loss of faith that a religious person might undergo.
• How I was so tangled up in the end of my high school days, in having to inevitably choose one of two mutually exclusive and mutually renouncing mindsets, both of which would be a loss of reality, truth, or beauty. In hindsight, I may have simply been captivated by the incommensurability of people's, or one owns, experienced worlds. The great distance between minds, and mindsets, and particularly the automatic loss of these experiences accompanying the transition of time.

To find comfort in recognizing you don't know, and hence the not having to know; I.e. comfort in invalidating results, instead of validating/entertaining fears. That is the dilemma.

Living requires effort, an act of willpower.

Mijn vader voedde me op naar zijn evenbeeld, een verstandige en goede collega. Ik had liever dat hij me had geleerd hoe het is om mens te zijn, dat heb ik nu pas veel later geleerd.

At the heart, lies a division of work. There are those who, often unwittingly, produce the mess that is the world. And there are those who put in the selfless work of emotionally enduring it all.

Ik keek net een Kurzgesagt over het argument voor egoïstisch altruïsme. Dwz, de morele spin-off van die van de onzichtbare hand. Innovatie veranderde de wereld van een zero-sum game, waar de enige manier om rijker te worden is om rijkdom van anderen af te pakken, in een positive-sum game, waar er opeens een argument is in te brengen dat het voor eigen rijkdom handig is te handelen zodanig day anderen ook rijker worden. Wat mist er in dit descriptieve model? Uiteraard, de consideratie van lang- vs kortetermijn winsten, alsmede die van groepsgrootte. Juist gezegd, geldt het argument in zijn volledige, voorspellende vorm, slechts op een lange tijdschaal, en op het niveau van het volledige systeem (de groep als actor). Als je de groepsgrootte terugdringt, tot een steeds kleinere ratio van de reikwijdte van de handelsstromen (waarop het een positive sum game is), en uiteindelijk tot het individu, wordt het model in toenemende mate vertroebeld door de prisoner's dilemma. En als je de tijdsduur terugdringt, schaal je de validiteit van de redenering, en dus het effect op de daadwerkelijke affordance, terug. Denk aan de afhankelijkheid van sociale contracttheorie van de levensduur van het spel.

Ik denk dat je dit best in bredere zin in analogie kunt zien, met de dimensies van tijd en ruimte, en waarbij welvaart wordt gezien als relatieve negatieve entropie, gemeten op een bepaald niveau. Dan zouden mijn uitspraken hierboven zich vertalen naar observaties over fysieke systemen, en de waarschijnlijkheid waarmee tijds- en ruimtedelen hiervan in relatieve entropie verlagen. Bovendien komt dan de invoer van informatietechnologie overeen met een verwarming van het systeem. (Globalisatie ansich komt overeen met een vergroting van het systeem, wat in relatieve zin gezien vooral als impact heeft dat std deviaties van de eigenschappen van kansen van delen vergoten.)