Divergerende paden

Om een of andere reden ben ik altijd in de veronderstelling geweest dat, als er maar genoeg tijd aan zou worden besteed (wat natuurlijk in realiteit nooit zou gebeuren, maar dat veerhoudt het argument niet), mensen tot gedeeld empathisch begrip zouden kunnen komen. Of, nuja, ik was me er vooral van bewust dat dit nooit gebeurde, en verlangde naar deze mogelijkheid; maar waarbij ik de mogelijkheid dus op een bepaalde manier wel openhield. Zo vormde elk inzicht over de manier waarop het niet gebeurt, een mogelijkheidsperspectief: je hoefde datgene slechts weten te onzeilen.

Maar, het is natuurlijk eigenlijk niet zo. Net zoals de omranding van de wiskunde fractal-gewijs uitbreidt tot in het oneindige, zo zijn de specificiteiten van individuele menselijke geesten, met de tijd, slechts steeds minder verenigbaar. Wij bevinden ons nodelijkerwijs op divergerende paden, omdat de realiteit nu eenmaal zo is geweven.

Menselijke waardigheid is besloten in dat ieders pad een coherente inherente logica behelst. Het waarborgen van menselijke waardigheid betekent het respecteren van de existentie van die logica, en het proberen te luisteren naar die logica. Echter, vanwege de eerdergenoemde onverenigbaarheid, is dit interpreterend luisteren nodelijkerwijs een tweezijdige aangelegenheid: de één is niet in staat met zekerheid te bepalen wat de betekenis van de ander haar taal is.