I have, before, taken the unification, through reduction of involved experiences and theories, to be a main selling point in favor of "empiricism" / "positivism" (not entirely sure any more which term to use here in the way I mean it).

However, to cut to the point, Habermas' conception of unification is that it is something that can be achieved through discourse, as something that happens in and of the life-world; in contrast with the system-world. The system world's objects, systems, have their telos elsewhere than in human consensus through discourse; and I'm also of the opinion (but maybe this is WRONG ?) that a characteristic of these systems is that they do not fit in human conception, or human cognition. Of course, human cognition is not something that Habermas takes to be basic, or central. How then, though, to frame my problem of unification being a problem for human cognition, yet unification being the main .... ?

A possible situation sketch might be:

Control over nature; natural knowledge; is in need of unification (historal proof); but .. -> are social norms, of aesthetics, in need of unification?

...maar dacht dat ze erg distinct waren van de wereld. Dat ik ze niet toepastte. In de zin dat het leren manipuleren van een materiaal direct toegepast kan worden, of het begrip van economische of politieke structuren toegepast kan worden op de huidige economie of politiek, of .. Ik dacht dat de dingen die ik leerde vrij apart stonden van de realiteit -- dingen die in computers, in programmeertalen, konden worden toegepast, maar daarbuiten niet echt.

Dit was natuurlijk volslagen fout. In hoeverre ik geleerde structuren toen al toepastte, kan ik natuurlijk nooit goed weten, daar ik er dan onbewust van zal zijn geweest -- en omdat het toepassen van rationele structuren een talig en dus bewust fenomeen is, en het ook eigenlijk nog maar even de vraag is in hoeverre dit toepassen, in het onbewuste geval, dan eigenlijk echt iets mogelijks is.

Hoe dan ook, mijn begripsvorming van de wereld in in hele sterke mate precies gebaseerd op de soort structuren die ik heb gezien. Wat is heb geleerd is niet, if you will, nieuw materialen of gereedschap, maar taal. Taal is een faculteit van menselijk begrip, of anders een reflectie daarvan, en in het bijzonder heeft het een gerichtte, intentionele en constructieve kwaliteit. ..

...?

Het herkennen van structuren.

===

Causaliteit, tijd, ruimte, c e.d., in taal?

(Wat is taal? Taal =

• reificatie van begripsprincipes (in de psychologie v/d mens)
• reflectie van de realiteit (in zoverre als dit wordt toegestaan door het bovenstaande)
• een compromis tussen deze twee
• ...?
  )

=> Dus, een hypothese dat menselijk begrip gestoeld is in causaliteit, tijd, ruimte, e.d.; wordt pas hard als het wordt meegeleverd met een identificatie van deze principes in (de machanismen / structuur) van taal

Bv.: (?)

• CAUSALITEIT : (hierbij denk ik aan forward directionality, het concept van begrip zelf, e.d.)
• TIJD : (deze lijkt me niet zo moeilijk, omdat taal een lineairisatie van begrip is)
• RUIMTE : (ik moet hier denken aan de geometrische implicaties van quantificatie ; of mss, compositie?)

Het herkennen van vrienden en kennissen hun gezichten in die van anderen. Als iemand sprekend op iemand lijkt, is dat natuurlijk moeilijk om niet op te merken -- maar het systematisch herkennen van delen van anderen hun gelijkenissen, is blijkbaar een fase :P

A thought:

On watching the first personal introduction in [https://www.youtube.com/watch?v=ISfZ3IauNpU], the guy who, from a somewhat simplistically nerdy tech-believing attitude, created change.org (& some more) --- made me think again of the way in which IT would or would not empower people to do good, the basic assumption of which I indeed have is that it makes no fundamental difference. But trying to solve it to the positive, and musing on the good intention of having people like this guy be able to do this kind of stuff, and thus thinking of Hobbes' view of an equal playing ground (natural anarchy) -- I tried to set a difference. And maybe it is exactly that:

We know that human nature is such that, if systematically well-empowered, it creates good (how?), and if left to its natural merits in a basic nature state, it creates evil (out of necessity, then wrong power). ...

Maybe equal opportunities in problem solving is not the same playing ground as equal opportunities in survival.

(?! .... )

What is at the heart of what makes the world turn in the way it does? I notice I have taken the (?) preface / introductory chapter to Brave New World very seriously in its remark that it is not technology at all, but rather only sociological understanding, that has shaped the world as it is -- a thought that I believe I have also heard repeated afterwards a number of times; and I have been trying to reconcile it with the current status and effects of IT on the world. ...

Maybe, in fact, ethics is indeed no more than economic thinking, but with its focus extrapolated towards infinity, and with its subjects to the entirety of society (humanity / ...) -- and of course I should stress the deliberative aspect of what is being valued.

On Object oriented programming:

A subclass, extension, etc is just a patch, as in versioning. And this analogy is illustrative, because the whole idea of OOP is to allow for future subclasses to extend/change current domain logic. But this is too simple, OOP has more: to aid with this "patching", a guiding ordering principle for the domain logic. Though of course this will always be faulty and hence a mere pragmatic thing, in the end.

On organisational structures and logical puzzles:

I've often mused on the problem, in organisational structuring, of that it is ugly and (because) somehow impossible to specify the workings of an organisation beforehand. Specifically, the bus driver, as a man caught in the middle of an (economic) fight between the boss of the bus company and the travellers, as a broken/lost link of upward communication, the friction though economic logic of it, ... Also, specifically, the fact that circumstances "in the field" are not felt back upwards through the organisational structure, and are never / cannot be predicted well beforehand from above. Today, I related this setting to the logical puzzle: the point being that the exact cause of this problem is the logicality of the people involved "in the field", contrasted with the "illogical", mechanical job they are assigned to do. This is a neat guiding insight, I believe. Sense and effect of morality, in a weak sense, if anything, is something that arises somehow from this logical puzzle, that organisational structures seem to deny.

On economics, affordances, and democracy.

It struck me yesterday, that good things, in their habit of seeming to always (necessarily) grow naturally ; contrasted with the idea of collective decision-making being the primary objective and/or a primary condition to a morally well governed society (hence democracy) ; this being a paradox ; the conclusion must be that:

• democracy is expressly (and observably) not about having decision-making done necessarily collectively, but about creating an environment that is grounded in (collective??)/morality before economics, in which subsequently ideas and decisions can sprout (and hence will be good).

Het hele concept van reductie leeft op de goede hoop dat meerdere dingen tegelijk waar kunnen zijn. Reductie komt voor compositionaliteit, omdat de tweede nodige techniek is om het eerste daadwerkelijk in de vullen.

Abstractie is een van de moeilijkere dingen voor mensen om te doen. Het is dan ook een misconceptie dat als je je een abstract concept eigen hebt gemaakt, dit concept nog abstract is. Je hebt ernaar gereikt, het gepakt, en het concept verlaagd tot het niveau van concrete dingen. De stap naar een gelijksoortig abstract concept is dus niet opeens zo makkelijk als het inspecteren van de omgeving van het eerste abstracte concept, maar zo moeilijk als het je eigen maken van dit, nog abstractere, concept van de omgeving van het eerste.

Het brak mijn hart om mijn vader zo te zien lopen, een beetje stuntelig, teneergeslagen. Een beetje gebroken. Ik had hem willen vertellen -- maar dan wel zo dat hij het zou begrijpen zoals ik het bedoel, en niet tegen zou gaan werken, kibbelen of discussieren, zonder de beerput te openen -- je mag trots rechtop lopen, ik ben niet boos op je, het is niet jouw schuld. Kijk: ik floreer, alleen een beetje anders dan je dacht of hoopte dat ik dat zou. Je mag trots op mij zijn, je mag hier trots op zijn, je mag rechtop lopen. Je begrijpt niet waarom het leven je zo tegenwerkt, dat snap ik. Dat snap ik zelf vaak ook niet, omdat ik ben zoals jou. Maar ik begrijp het nu, en het is gewoon een persoonlijkheidsprobleem, en je kunt er mee leren leven. Niet in je eentje natuurlijk, en zeker niet vermakkelijkt door een harde en strenge opvoeding, maar door begripvolle gezonde mensen die van je houden. En dan nog kost het enkele jaren, of misschien ben ik nog niet klaar. Maar zo eenduidig is het, en dan hoef je je niet meer star en met tunnelvisie tot de wereld te verhouden, en dan is de wereld niet meer iets wat, ondanks al haar paden tot kennis en inzicht, desondanks vooral tot verdriet en onbegrip leidt.