Isabel

Isabel, altijd stoer of mooi gekleed en met een hele lieve lach en energie, van ons electronisch muziekklasje. Tot grijs aan toe geblondeerd haar, in een aflopend matje. Met een gezichtje / kaak die me een beetje doet denken aan Sophie.

Ik vertelde haar de week ervoor over Lisanna en Manca en polyamoreuze uitkomsten.

Haar lichaam was tenger en haar botten best aanwezig in ons vrijen.

Ze zette de volgende ochtend Madlib aan op haar platenspeler en maakte er fantastische gezichten bij, hoe cool is deze muziek? Op een van zijn tracks zouden gewoon een hoop totaal verschillende beats elkaar opvolgen. Ik moest er om lachen, en Isabel straalde en zei iets als, "Hij heeft zoveel beats, dan moet 't maar zo."

Ik vroeg haar, in de nacht, wat ze het meeste zocht of wilde hebben in het leven. Tevreden zijn, zelfstandig zijn, voor haarzelf leven. Ze had een tijd lang goed in de knoop gezeten met zichzelf. Hoe kwam je uit de knoop, vroeg ik haar. Twee-en-een-half jaar therapie, elke week twee sessies: één groepstherapie, één individueel.

Ik snapte tijdens het vrijen niet altijd zo goed wat ze wilde, en haar energie kwam in gekke horten en stoten. Ze gaf af en toe kreuntjes van schijnbare discontent met het verloop, maar die interpreteerde ik verkeerd en ze bleek het niet zo te bedoelen. Volgens mij ervaart zij vrijen op bepaalde vlakken een beetje zoals ik dat ook doe. Ik heb zelf, in het verleden vooral, nog best wat last gehad met het begrijpen van de cues, de intenties, het energieniveau, en de flow, van vrijen. Niet weten wat ik wil, wat de ander wil, waar het heen gaat, hoe het zal verlopen. Ik ben er best trots op dat ik hier nu kalmer in blijf, het niet overdenk, verandering in de flow kan accepteren, dat de situatie nu more malleable is. Een groot deel hiervan komt misschien wel vanwege recente overwinningen met Lisanna, hoewel ik daarvoor ook al best gegroeid ben geloof ik. Mijn nieuwste terugkerende probleempje, waar Lisanna me heel erg loving in ondersteunde, is het niet handig functioneren van mijn penis (dat is een verhaaltje op zich). Dat is een beetje mijn dingetje nu, zei ik. Haar dingetje dan, zei ze, was het af en toe even op adem moeten komen. (Om dus volgens mij even te herpakken, vanwege het bovenstaande denk ik.)

Ze zou soms een beetje haar eigen plan trekken, en dan eerst heel sensueel, en dan later ook best vurig of wild, op mij wrijven of schuren, op en neer, tot ze tot orgasme kwam (denk ik). Het was heel mooi, zij het misschien was eenzijdig. Ik bedacht me op een aantal momenten hoe ik met meer communiceren de situatie misschien kon veranderen, maar heb dat maar bij 1 keer gelaten. Het hoeft vanavond niet 'opgelost' te worden, ik geniet hier ook van, en ik wil haar niet lastigvallen met feedback ofzo, ik denk dat het voor haar ook best spannend is en wil dat ze het zo fijn mogelijk heeft. Ik gaf haar dan, in plaats daarvan, een complimentje of zei iets moois, zoals ik dat nieuw van Lisanna heb geleerd.

De ochtend erna dronken we koffie in de douche. De avond ervoor douchten we trouwens ook vooraf. Ik was onder de douche gesprongen, en zij ging, half uitgekleed, tandenpoetsen, aan de andere kant van het gordijn. Ze maakte aanstalten om weg te gaan, toen ze klaar was, waarop ik haar vroeg, of ze niet nog even mee wilde douchen. Ik ben best trots op dit stukje lieve laagdrempelige assertiviteit, en ze glimlachte en stapte toen inderdaad mee onder de douche. Ik zeepte haar in en we knuffelden.

Eerder op de avond waren we met zijn vijven, toen vieren, blijven hangen in CREA, tot best laat. Toen Olaf en Tyler weggingen, bleven Isabel en ik zitten. Tijdens het vaarwel-ritueeltje was het een beetje awkward en hingen de intenties in de lucht, dat vond ik wel een beetje spannend. We zaten tegenover elkaar, bewogen dichter naar elkaar toe, en zij vertelde over hoe ze zichzelf heel sufjes cock-blockte, in haar interacties met de polyamoreuze jongen waar ze uiteindelijk wel nog een nacht mee had gedeeld.

Nog eerder, in ons klasje, flirtten we met elkaar (denk ik / subtiel) met ons oogcontact.

Haar afgelopen week was best gevuld en succesvol geweest. Ze was in haar eentje op de Veluwe gaan fietsen, en in haar eentje naar de tentoonstelling over de Aboriginals in Australië in het EYE geweest. Daar was ze erg trots op, met het oog op die zelfstandigheid en tevredenheid zoals eerder beschreven.

Waar ze beter in wilde worden: eerste stappen zetten. (Romantische) assertiviteit.

Ik heb altijd gedacht, waarom hebben mensen nu zo'n vorm, dat ze niet precies in elkaar passen? Maar tijdens vrijen heb ik er nooit last van gehad, en juist andersom, altijd gedacht, wat passen we toch onwaarschijnlijk goed in elkaar, in een hoop houdingen. Bij Isabel kwam ik voor het eerst sinds een tijd weer bij deze gedachte terug.