De spreker

Hoe verdrietig of belemmerend dan ook, in zekere zin is de zelfwaardigheid van een levend ding (hierna: de spreker) niet genoeg, op een aantal manieren, om iets te bewerkstelligen; daarvoor is geslaagde communicatie nodig.

1. Omdat anders kwade machtsstructuren ontstaan, los van én jegens de spreker, op het fundament van onbegrip over de opinies/volities van deze spreker. Zie daar bv het menselijk kwaad dat onderling verricht is ten opzichte van de onbegrepen bedoelingen van god, danwel de natuur. Of het menselijk kwaad jegens god (natuur), of andere, menselijke, doch onwelcommunicerende prekers (het kind, de minderheidsgroep, de autist).

Het is de crisis van het levende ding, dat het (men) zijn stem moet kunnen vinden en verheffen, wil het (men) gehoord worden.

In dit opzicht is bv logisch empiricisme onze beste poging tot begrip van een spreker; doch, de spreker die we het makkelijkst kunnen begrijpen is de spreker die rationeel en consequent handelt: de natuur.