Als ik luister naar een liedje uit mijn jeugd

Als ik luister naar een liedje uit mijn jeugd, herleef ik opeens, zij het na wat aandacht, weer het gevoel dat het bij mij teweegbracht. Ik ben jong, zeg 9 of 10, en lig in mijn kamer, in mijn bed, in de Gruttoweide. Mijn bed was van hout, mijn vader had het voor me gemaakt, op school is er gym, wat ik ongemakkelijk vind, en knutselen, wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. De muziek die de knutseljuf speelt is jaren something radiomuziek. Maar nu lig ik in mijn bed, en het is avond. En ik luister de muziek niet, zoals ik dat nu gemakszuchtig maar doe (en hoe breng je het anders nog teweeg?), het speelt zich eeuwig af in mijn hoofd, en ik ontwikkel mijn eerste romantische gevoelens. Ik luister niet naar de volledige lyrics, die zal ik ook niet kennen, maar uit fragmenten tekst, en instrumentele fragmenten, neem ik veel waar, en bouw ik een wereld op aan gevoelens.

Mijn god wat waren mijn belevingen en voorstellingen toen toch groot. Mijn verbeeldingsvermogen. So vivid were those images of the plantsoen, the flats around, the nooks and crannies between the hedges. The recurring nightmare of the limousine with the unknown and scary man leaving from one of the garages behind the plantsoen, and the frightening thought of not knowing who and where he is, what his intentions are.

I lie in bed, comtemplating these budding romantic feelings. My first explorations into that notion of love that I have so intensely invigorated and romaticized, and made into an unattainable thing, pivotal in my conception of human connection and vitality.

It makes me feel weird to think about that smaller, younger and less shaped version of myself, lying alone at night, in his bed in that house that is, all considered, quite alien, contemplating love and human connection. All these elements, the way of music, the way of physical objects, the way of family, so immanent and unimaginably non-present. How do we just accept all this? Why do we put up with such an absurdly specific set of things?